Siyasette kutuplaşma, sert tartışma..
Sokakta kadına şiddet, hakaret, katliam..
Çocuklar arasında, komşular arasında bıçaklı - satırlı kavgalar..
Hatta saç saça, baş başa genç kız görüntüleri..
Son olarak da Ankara’da Cemevlerine yapılan saldırılar..
Hem de Alevi yurttaşlarımız için önem arzeden bir süreçte..
“Bireyseldir”, “meczubtur” deyip, sıyrılamayız işin içinden..

Sıyrılmamalıyız da..
Bu şiddete, kavgaya, cinayete kılıf bulunmasından da yoruldum..
Ekonomik, sosyal, siyasal.. Falan, filan..
Balık baştan kokar.. Türkiye’de yaşanan şiddet, kavga, öfke ortamında sorumlu belli; siyasetin kavga ve öfke dili..
AK Parti iktidarının bu konuda ne denli katı olduğu ortada. Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan başlayarak alt kademelere dek inen “sertlik”, “kabalık” hatta “acımasızlık”..
Muhalefetin bir bölümünün de geri kalır yanı yok. Hoşgörüsüz..

Tablo bu! Peki düzelen bir şey var mı?
İyiye giden..
Toplum “umutsuzluk girdabında yuvarlandıkça” daha da diplere çöküyor!

Siyaset de kazandığını sanarak kaybediyor..
Çünkü; siyasete güven yüzde 39’larda.

Gerileme ki ne gerileme!

Toplum mutsuz rekor düzeyde: yüzde 83.
Ne olacak? Kayıp - kayıp nerede durulacak?
Yarınların umutsuzluğu kime ne kazandıracak?
Peki çözüm? Elbette değişim..
Belki siyasette “sevgi dili”ne yönelerek..
Kavga - çatışma yerine uzlaşı ve dayanışma arayarak..
Halka somut reçeteler sunarak..

Yoksa..

Yoksa durum vahim..
Bunu herkes gözlemliyor da kimse söylemiyor..
Ya “Aman bunlar gitsin” de etkisizliği..
Ya “Bunlara ülke bırakılmaz” sığlığı..
Sevgi diline başvurmakta, uzlaşı aramakta Kaf dağının ardında..
Bana “Siyasette aktif ol artık” diyen dostlara soruyorum:

Hangi siyaset?