San’at dünyamızın kıymetlilerini...

Yaşarken alkışlarla taçlandırmak gerekiyor...

Yoksa...

Bu dünyadan göç ettiklerinde...

Sevdamızı... Hayranlığımızı... Özlemimizi...

Bi’çırpıda unutmak gibi...

Garip bir “insani huyumuz” var...

Oysa...

Yıllarca şarkılarıyla mest olduğumuz...

Bir imza almak için...

Ya da birlikte bir fotoğraf çektirebilmek için...

Kendimizi kaybettiğimiz san’atçılar...

Size... Bize... Hepimize...

Veda edip...

Bulutların üstüne yerleştiklerinde...

Şıppadanak unutuveriyoruz...

Mesela...

İzmir’deki bir canlı yayında kaybettiğimiz Zeki Müren’in...

Aramızdan ayrıldığı tarihi kaçımız hatırlıyoruz?

Ya da...

Yine İzmir Urla’da son nefesini veren...

Emsalsiz bir sesin sahibi...

İzmirli, üstelik Tireli Tanju Okan’ın...

Sevenlerine veda ettiği takvim yaprağını ezberinde tutan var mı?

***

Müsadenizle...

Bu bir “Tanju Okan”ı unutmayalım / unutturmayalım yazısıdır...

***

Türkiye’nin gelmiş, geçmiş “en özel” erkek sesi…

Tanju Okan’ın…

İki gün önce (23 Mayıs) aramızdan ayrılışının…

28’inci yılıydı…

Göremediysem, affola...

En azından(!) şarkılarıyla...

Ne TV’lerde anıldı, ne de radyolarda…

“O davudi ses nasıl unutuldu?” diye içimden geçirdim…

“Kadınım” şarkısındaki…

Yaşamadan yazılması mümkün olmayan…

Bir erkeğin kaybettiği kadınına seslenişini…

“Eşyalar toplanmış seninle birlikte…

Anılar saçılmış odaya her yere…

Sevdiğim o koku yok artık bu evde…

Sen Kadınım…”

Nasıl da bu kadar çabuk unuttuk?

***

Aslında “Kadınım” şarkısı…

Film olacak kadar ilginç bir öyküye sahip…

Anlatmaya değer…

Tanju Okan, 30’lu yaşlarında…

İstanbul Tarabya’da yaşayan zengin bir ailenin kızına aşık olur…

Kız da O’na çılgınca bağlanır…

Ancak kızın ailesi bu aşk’a ne hikmetse karşı çıkar…

Sonunda...

Ailesi o kızı, “Tanju’yu unutsun” diye…

Amerika’ya yollamaya karar verir…

Tanju Okan, bunu duyunca köşkün önünde nöbet tutmaya başlar…

Ancak nereden bilsin ki…

Köşkün bir de arka kapısı olduğunu?

Ailesi...

Kızlarını bir gece yarısı kaçırıp Amerika’ya yollar…

Tanju Okan buna dayanamaz…

O günden itibaren sadece alkolü dost kabul eder…

Derdini içki şişeleri arasında unutmaya çalışır…

***

Böyle duygu yüklü şarkı sözleri artık yazılamıyor…

Kimse de sebebini araştırmıyor…

Yetenekli “yıldızcıklar” var ama…

Kolay mı, bir Tanju Okan olabilmek?

Kolay mı?

Yıllarca dillerden düşmeyen…

“Hasret”… “Öyle Sarhoş Olsam Ki”… “Kime Ne?”... “İki Yabancı”… “Hancı”… “Deniz ve Mehtep”… “Çal Çingene”…“Şerefe” ve “Kemancı” gibi şarkılara imza atmak?

Eğer cevabınız…

“Tabii ki, kolay değil…” ise…

O zaman ben de haklı olarak sorarım:

“Bu kadar çabuk unutulmak reva mı?”

Madem söz bizim “çabuk unutan vefasız” özelliğimize rastladı...

O zaman...

İçimden geldiği için...

Geçmişten bugüne unutulmaz bir “dünya starı”nın hayatını...

Hatırlatmak...

Görevimiz olsun...

***

Rock’ın Roll’un kralı Elvis Presley…

47 yıl önce…

42 yaşında kalp yetmezliğinden hayata veda etti…

350 milyonluk Amerika Birleşik Devletleri...

Hala O’nu ölüm yıldönümünde…

Şarkıları ile yad ediyor…

Durmadan “Elvis Belgeseli” yapıyorlar...

Ne unutuyorlar...

Ne de arkadan gelen genç nesillere...

“Milli yıldız Elvis Presley”i unutturuyorlar...

O Elvis...

Bu dünyaya veda edeli...

Neredeyse yarım asrı geride bıraktı...

Koca Amerika...

Ulusal Dünya yıldızları Elvis’i...

Hem doğum hem de ölüm tarihinde mutlaka anıyor...

Bu öyle bir “Elvis Bayramı” ki...

Ünlü yıldıza benzeyenlerin yarışması yapılıyor...

Plakları hala satış rekorları kırıyor...

Dünya kadar belgeseli çekildi...

Hala “Elvis Belgeseli” çekenler var...

“Gerçek yıldızları anmak, işte bu...”

***

Veda ederken...

Biz yine dönelim Tanju Okan’a…

İzmir’in “Yeşil Cenneti” Tire de doğmuştu…

İzmir’in bir diğer Cennet’i Urla’da son nefesini verdi…

Babası müzik öğretmeni olmasaydı…

Acaba bir Tanju Okan olabilir miydi?

Olurdu…

Çünkü daha lisedeyken orkestra kurmuştu…

Manisa’nın antik çağdaki adından esinlenmişti...

“Magnesia Orkestrası”nın lideriydi…

İzmir’in Kültürpark’ındaki Manolya Çay Bahçesi’nde...

Mızıka çalıp şarkı söylerken…

Henüz 17 yaşındaydı…

Askerliğini yaparken üç ay içinde Orduevi’nin assolisti oldu…

Sonra bi’daha…

Kimse O’nu tutamadı…

Sayısız plak yaptı…

Melankolik tarzı ve güçlü sesi ile…

Türk Pop Müziği’nin köşe taşlarından biri oldu…

Onlarca filmde kadınların kalbinde taht kurdu…

Unutulmaz bir “star hayatı” yaşadı…

Alkışa doydu…

Şöhretin zirvesinde…

Siroz’a yakalandı…

Daha 58 yaşındaydı, bizlere veda ettiğinde…

Urla İskele’ye yolunuz düşerse…

Heykelini görün, yad edin...

İskele Kabristanı’ndaki kabrine…

Bir karanfilcik bırakın…

Bi’de şeyyy...

“O muhteşem sesini bu millete miras bıraktığı için...”

Fatihanızı da esirgemeyin…

Nokta...

Hamiş: İki büyük dostu oldu ölene kadar... Onlardan çok çekse de hiçbir zaman bırakamadı o hain dostlarını... Öyle ki, “Benim en iyi dostum içkim ve sigaram, onlar da terk ederdi olmasa param” diyecek kadar da farkındaydı her şeyin...

Sonsöz: “Ölmek unutulmak değil, asıl unutulmak ölmektir… Anonim...”