Bugün Pazar...
Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla...
Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü...
Bir kez daha...
Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım...

Ancak…

Bunu yaparken…

O enfes öyküyü bugünlere taşıyan yazar Tolga Aydoğan’ı…

Saygıyla analım…

***

Üzgün bir insanı mutlu etmenin en etkili yolu nedir?

Mesela…

İçten, sımsıkı bir sarılmaya ne dersiniz?

Olmadı mı?

Ya, kocaman bir gülümseme?

O da mı olmadı?

O zaman, kestirmeden gidip…

Üzüntü kaynağını “yok etmek” en doğrusu…

Bu öykü…

Belki de akıllara en son gelecek…

İnsanı mutlu etmenin “altın” örneklerinden sadece biri…

***

Yıllar, yıllar öncesiydi…

İstiklal kahramanı Mareşal Fevzi Çakmak’ın kızının…

Masal gibi düğününde…

Bi’ara…

Atatürk’ün gözüne…

Davetliler arasında fotoğraf çekmeye çalışan bir genç ilişti…

Arı gibi çalışıyordu o delikanlı…

Yanına gidip, elini çelimsiz delikanlının omzuna koydu:

“Adın ne senin çocuk?”

Fotoğrafçı şaşırdı…

Gazi Paşa, yanına kadar gelip adını soruyordu…

Titreyen sesiyle:

“Efendim, benim adım Ali Rıza…” diyebildi…

Atatürk gülümsemeye başlamıştı:

“Bilir misin, benim babamın adı da Ali Rıza, nerelisin peki?”

Fotoğrafçı Ali Rıza…

Neredeyse düşüp, bayılacaktı heyecandan…

Kekeleyerek…

“Üsküplüyüm paşam…” diyebildi sadece…

Atatürk, belki de…

Babasıyla merhum babası adaş olduğundan…

Kanı kaynamıştı o genç adama…

Anında karar verdi ve şöyle dedi:

“Madem öyle, sana bundan böyle (Sarı) diyeceğim… Artık hususi (özel) fotoğrafçılarımdan olacaksın, anlaştık mı?”

Delikanlının gözleri parladı:

“Emredersiniz paşam!”

Gencecik Ali Rıza için…

Yepyeni bir dünyanın kapıları açılıyordu…

Bunun daha büyük gurur olabilir miydi?

***

Tahmin ettiğiniz gibi…

Fotoğrafçı Ali Rıza’nın hayatı değişmişti…

Atatürk neredeyse…

O da oradaydı…

Yüzlerce kez deklanşöre bastı…

Gazi’nin…

İnanılmaz güzellikteki fotoğraflarına imza atmaya başladı…

Ancak…

O fotoğraflardan birinin tarihe geçeceğini söyleselerdi…

Acaba kendisi de inanır mıydı?

***

Atatürk’ün…

Gazi Meclis’in önünde…

Devlet Erkanı’yla birlikte göründüğü bir fotoğraf…

Sarı Ali Rıza’nın kaderini nasıl değiştirdi?

O fotoğrafın…

Kısa ama “duygu yüklü” öyküsü…

Sizi de şaşırtacak…

***

Tarih; 29 Ekim 1929…

Cumhuriyet altı yaşında…

En büyük bayram…

Memleketin dört bir yanında coşkuyla kutlanıyor…

Atatürk ve milletvekilleri…

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nden çıkarken…

Gazeteciler o pozu yakalamak için…

Adeta birbirlerini eziyor…

İşte, o itiş/kakış arasında Sarı Ali Rıza yere yuvarlanıyor…

Takdir edersiniz…

Ayağa kalkıp, kadrajı ayarlayıp fotoğrafı çekene kadar…

Gazi ve beraberindekiler…

Çoktan Meclis’in önünden ayrılmışlardı…

***

Ali Rıza’yı merak ediyorsunuz di’mi?

N’apsın, fotoğrafçı Sarı?

O tarihi anı görüntüleyemediği için…

Üzüntüsünden…

Bir taşın üstüne çöküp, hüngür hüngür ağlamaya başlar…

Az sonra…

Uzaktan Atatürk’ün sesini işitir:

“Hey Sarı! Söyle bakalım neden ağlıyorsun?”

Ali Rıza ayağa kalkar; gözyaşlarını silerken…

Fotoğrafı çekemediğini anlatır…

Atatürk, karşılık verir:

“Canını sıktığın şeye bak bre çocuk!”

Sonra, arkasına döner, büyük bir olgunlukla…

Devlet erkanına seslenir:

“Arkadaşlar tekrar içeri girip yeniden çıkacağız… Sarı bizim fotoğrafımızı çekecek!”

Ayaküstü de olsa…

Bakanlar, vekiller yaşananları garipser ama…

Eksiksiz, yeniden Meclis’e girip, çıkarken aynı pozu verirler…

***

İşte, dünyanın beğendiği…

Tarihe mal olan o fotoğraf…

Sırf Sarı Ali Rıza üzülmesin, gözyaşı dökmesin diye…

Atatürk’ün emriyle…

Bir kez daha yeniden çekilir…

***

Bitiriyoruz…

O fotoğrafın öyküsü…

Ulu Önder Atatürk’ün…

Nasıl da altın bir kalbe sahip olduğunun kanıtıdır…

“Sarı”…

Yani, Ali Rıza Tuncay…

22 yıl önce…

94 yaşında İzmir’de hayata gözlerini yumdu…

O sırada o fotoğraf…

Evinin başköşesindeydi…

Son nefesini…

Atatürk’le geçirdiği unutulmaz anıların eşliğinde…

Bu topraklarda verdi…

Nokta…

Sonsöz: “Mutlu olmak istiyorsan, başkalarının mutluluğu için de çalış… Bunun sevinci seni mutlu etmeye yetecektir… / Ludvig van Beethoven – İşitme engelli Alman piyanist ve besteci…”