Nice zamandır bu mümkün mü diye düşünüp duruyorum. Yoksa gerçek diye öğrendiklerimiz yalan da yalanlar mı gerçek?

Hala kararsızım.

Neden doğada olduğu gibi hiçbir söz yalın ve olduğu gibi değil. Dağ, taş, yaprak ve çiçek gibi konuştuklarımız ve yaşadıklarımız eklemesiz ve çıkarmasız değil. Neden?

Herkesin birbirini evveliyatı, yedi sülalesiyle iyi tanıdığı küçük köy toplumlarında da gerçeğe ulaşmak bu kadar zor muydu?

Şu kadar din, kutsal metin ve peygamber bu köylülere doğru konuşmayı öğretmek için mi gönderilmişti?

Görünen o ki hiç faydası olmamış. 

Kimin aklıyla karşı bir partiye, gruba, devlete ve millete düşman olduk?

Allah’tan çok bu topluluklardan korktuk?

Dost olmayan bir dünyaya nasıl inandık?

Bu bir ilim midir yoksa bir icat mı?

***

Düşünüyorum da her şey var, her geçen gün de yenileri icat oluyor.

Lakin bizde olmayan tek şey var “sözün doğrusu”!

Aklımın almadığı da bu!

Kandırılmış olabilir miyiz; hiç sanmam!

Henüz okula başlamadan yalan söylemeyi öğrettiğimiz çocuklarımız “geleceğimiz” ise bu demektir ki doğruyu konuşmak, doğruyu duymak bize nasip olmayacak!

Ben bu kadar netim!

En iyi yalan söyleyenler bakanlar kurulu sözcüsü yapılıyorsa…

Yalancının en utanmazı grup sözcüsü olmuşsa…

Serveti en hızlı artanlar da yine yalancı ise o zaman dine, bilime, sanata ve felsefeye de ihtiyaç yok!

İhtiyacımız olan utanmaz bir surata, kelimelerden yalan üretme becerisine, en inandırıcı rollerle yalanın kralını söyleme pişkinliğine ve bize inanmaya hazır saf insanlara sahip olmamıza… Buna çok ihtiyacımız var!

Göklerin kapısının açılması bile yalana bağlı!

Ben ne anlatsam boş!

Bütün servetini yalana borçlu olanlar bana inanmıyorsa, yalanlarla iktidar olmuşsa, iktidarda kalış süresini yalanlarla uzatabiliyorsa ve bana sadece doğuştan aklı cinliğe ermeyenler inanıyorsa bu yalan dünyada yerim yokmuş demektir.

Bir nevi vatansızım demektir.

Bütün kapılar yalan için kırılmış, ardına kadar açılmışsa…

Doğru sözler duyulmasın diye de sıkı fıkı kapatılmışsa…

Bu dünya kimin?