Bu aralar önemli ve değerli insanların ölümleriyle sarsılıyoruz. Öyle sarsılıyoruz ki hepimiz ölümleri üzerine bir iki laf etmek, duygularımızı ifade etmek için adeta sıraya giriyoruz.

Buraya kadar her şey olağan görünüyor.

Fakat tam burada, sessiz sedasız çekip giden sıradan faniler düşüyor aklıma… Sanat yapmadığı için, kitap yazmadığı için, eser bırakmadığı için, önemli insan olup toplumları yönetmediği için; anmaya değer bulmadığımız büyük insanlık…

Arkasında bir eser bırakan öyle veya böyle anılıyor… Hayatı başlı başına bir sanat eseri gibi yaşayan yoksullar ise anmaya değer bulunmuyor.

Hayatları boyunca büyük gösteride yeri olmayan yoksullar, sefiller, açlar; gösteri dünyasında ancak bir sanat eserine konu olarak veya kurtarılan yığınlar olarak yer bulabiliyorlar.

Efendilerimiz, çevrelerini saran önemli kişiler (yazar, sanatçı, edebiyatçı, fikir insanı, akademisyen vs.) eşliğinde, insanlığa kurtuluş ve güzel gelecek vaat ediyor… Kan ve gözyaşı vaat eden de var…

Bu, törenler ve nutuklarla bezenmiş büyük bir gösteridir; görüntü, gürültüden ibaret...

Büyük gösterinin kimi zaman nedeni kimi zaman sonucu olan trajediden beslenen sanat ve edebiyatın ustaları, toplumu sisteme entegre eden disiplinlerin uzmanları olarak akademisyenler, siyasetçiler ve yönetenler zümresi, toplumda kalburüstü kim varsa, bilerek veya bilmeyerek, hepsi de sistemin sürgit işlemesi için çalışıyor.

Aklımda hep aynı soru;

Vaat nereden ve nasıl gelirse gelsin, insanlığın kurtulmuşluğu var mı?

Yok! Ne kurtuluş ne güzel günler…

Yeryüzünde bir azınlık Dünya nimetlerinin tadını çıkarırken, büyük insanlığa acılar kalıyor.

Yüzyıl önce, beşyüz yıl önce veya bin yıl önce, bu hikâye hep böyle yaşandı; kurtarıcılığın bekası için kurtarıcılara olan ihtiyaç hep sürdü…

Yeryüzü yaşamında değerli, önemli bulduklarımızın değeri, önemi nedir?

Sistemi daha güçlü ve kalıcı kılan her şey önemli veya değerlidir.

Gelin görün ki güçlenen hiçbir sistem insanlık durumunu daha iyi bir yere taşımadı.

Bizi törenlerle, nutuklarla, binbir türlü gösteriyle yeryüzünde eyleştiren önemli veya değerli kişilere, bize daha iyi hayat sundukları için değil, bizi daha iyi hayat hayaliyle avuttukları için minnettar kalıyoruz. Onlar da bu minnet duygusunun üstünde pervasızca tepiniyorlar.

Vakti gelen çekip gidiyor. Onlar Dünya’dan büyük kalabalıkların eşliğinde büyük törenlerle göçüp giderken, biz sıradan faniler sessiz sedasız çekip gidiyoruz.