Ülkemim geleceği ile ilgili…

Zaman zaman karamsarlığa düşüyorum.

Umutlarım azalıyor.

Tünelin ucunda hiç ışık göremiyorum.

Yaşanılan “fetret devri” çok çok uzun sürüyor, diyorum.

Derde deva bir kelam duysam diye sağa sola bakınıyorum.

Oysa karamsarlık bana göre değil… Ben ki, tüm hayatım boyunca neler gördüm neler yaşadım.

Hiç ümidimi yitirmedim.

O halde nedir içinde bulunduğum ruh hali?

Yazının başlığı bir “hukuki vecize”nin son iki kelimesi.

Vecize şöyle:

“Eşya sıkıştırıldıkça genişler”…

Örnek:

Avucun içine alınan hamur sıkıştırılırsa parmakların arasından fışkırır, yani genişler.

Hortumun ucu sıkıştırılırsa suyun itme gücü artar ve daha uzaklara fışkırır…

Milletler de bu kurala tabi.

Milletimiz ve Devletimiz ve de rejimimiz her geçen gün daha bir şiddette sıkıştırılıyor.

Ve aynı zaman da muhteşem genişliyor.

Nasıl mı?

2017 yılında Atamızın kabri yani Anıtkabir tam tamamına 7.000.000 (Yedi milyon) kişi tarafından ziyaret edilmiş.

Bu rakam 2016 yılında 4 milyon 598…

2017’nin “10 Kasım”ında ziyaretçi sayısı 920.000…

İzmir de çok beğendiğim bir slogan var: “10 Kasım’a kadar değil, son Kasım’a kadar seveceğiz…”

Şimdi zaman zaman Atamız’a karşı yapılan tüm densizliklere rağmen bu sayısal durum “sıkıştırıldıkça genişlediğimizin” en açık delili.

Dünya da bir başka örneği var mı? Yok…

Çok yakın tarihten bir örnek vereceğim… Kohl Almanya’da tam 16 yıl Başbakanlık yapmış bir siyaset ve Devlet adamı… Ve iki Almanya’yı (Batı ve Doğu Almanya’yı) bir damla kan dökmeden birleştiren bir insan.

Şimdi değil Dünya’da acaba Almanya’ da kaç kişi Kohl’u hatırlıyor?

Atatürk’le aynı dönemleri yaşayan Devlet adamlarından bırakın yukarda verdiğim rakamlar kadar, şöyle hafızada yer eden kaç kişi var veya kişi kaldı mı?

İşte bu gerçekleri ve rakamları görünce kendi kendime diyorum ki; karamsarlığa asla yer yok… Çırpınışları boşuna… Ne rejimimizi ve ne de Atamız’ı asla yok edemezler.

Aksine “sıkıştırıldıkça genişliyoruz”.

Ne Atatürk.

Ne üniter yapımız,

Ne ulus devletimiz,

Ne laik Cumhuriyetimiz

Asla değişmeyecek.

Peki atılan taşlar?

Sadece ceketimizin tozunu silkeler o kadar…