Mehmet Ağabey (Karabel) “yaz” deyince akan sular durur. Bizim meslek adına ilk öğrendiğimiz saygıdır.
Önce “alaylıyız”.
Şöyle bir geçmişe yolculuk yaptım, yıl 1979. Gencecik Üniversite öğrencisiyim.
Rahmetli, canım babam gönderdi, Nurettin Bey (Tekindor) dinledi, “Madem gazeteci olacaksın, yarın gel başla, gece muhabirisin” dedi.
Başlangıç öyle başlangıç.
O zaman bilgisayar yok, yazılar daktilo ile yazılıyor, altı ay yazıları temize çektim, sayfalar boyu.
Her biri güzel insanlar; Önder Ağabey (Özçorlu), Ahmet Ağabey (Alphan), Atilla Ağabey (Erkoşan), Bülent Ağabey (Ulukan), Sadık Ağabey (Narin), Tayyar Ağabey (Özdemir) yazıları verdi, ben temize çektim.
Öyle öyle yazmaya başladım.
40 yıl geçti, hala yazıyorum.
Yazı; çağdaşlıktır. Yazı; izdir, söylemdir, dünya görüşüdür.
Yazı; yoldur, özgürlüktür, direniştir.
Yazı; duruştur, cesarettir.
Yazı; gelecek kuşaklara mesajdır, sevgi ve saygıdır.
Onun için yazıyorum Mehmet Ağabey (Karabel).
Hep yazdığım gibi; doğruların ve gerçeğin ortasından. Kıvırmadan, kıvrılmadan, eğilip bükülmeden.
Hep “iki satır karalayıp da, başkalarına yazılar yazdırıp da” gazeteci - yazar gibi geçinenlerden “uzak” , gerçek gazetecilerin olduğu yerlerde…

***
Ve gündem; elbette Rusya - Ukrayna gerginliği. Belki tam savaş değil, ama kan-gözyaşı ve çatışmanın yarattığı büyük dram.
Elbette Ukrayna’nın toprak bütünlüğü. Elbette acı taşıyan işgale karşı duruş. Elbette 12 yaşında elinde silahla toprağını koruyan genç fidan için gözyaşı. Elbette Rusya’nın bölgesel tehdit söylemlerinin dikkate alınması. Elbette antlaşmalar.

Ama.. Hepsinin ötesinde barış ve uzlaşı. Onun arayışı , mücadelesi.
Büyük Önder, Büyük Rehber Atatürk’ümüzün sözleri: Yurtta barış, dünyada barış.

Nasıl mı?
Önce aklı ve sağduyuyu işleterek…
Koca koca liderlerin ‘bu taraftayım, şu taraftayım’ demek yerine “barışın arkasındayım” yüceliğini ortaya koymaları ile…

Zaten çatışma, kaos, açlık, yoksulluk, pandemi, iklim krizi ve göçlerle karanlığa sürüklenen bir dünyada sevgi dilini, “çocuklarımız için yaşanılası bir dünya ve gelecek” şarkısını söyleyerek.

Kışkırtmalardan, “Onun düşmanı benim dostumdur” sığlıklarından kaçınarak, masa başında oturup çözüm üreterek.
Çirkin “Nataşa” şakaları ile işi sulandırmadan..
Savaş, gerçekten barışı isteyenlerle biter.
O kişiler tarih yazar, tarih olur.
Bazen bir liderdir o, bazen bir sivil toplum önderi.
Bazen kadındır, bazen çocuk…
Tarih; barışla yazılır, savaşla değil; “öyle tarih olunur”.
Atatürk gibi, Gandhi gibi.

Bu savaş da, bu gerginlik de “geççek” Tarkan’ın dediği gibi.
Ama… Göreceksiniz, birilerinin de üzerinden “geççek”…