Ah canım kardeşim, canım kumru kardeşim.

Pembe parmaklıkların ardından gelen haberinle içim yandı.

Kolum kanadım kırıldı.

Sen nezaketli kumru, gönül gözlü kumru.

Biliyorum ki, Ali ağbiyi çok severdin.

O da senin üzerine titrerdi.

Konuşmadan anlaşırdınız.

Sen Buca demez, cezaevi demez, yağmur çamur dinlemez her gün avluya konar Ali ağbiye yarenlik ederdin.

Güzel Ali ağbimiz de katığından ayırdığı lokmaları paylaşırdı seninle.

Ali ağbiyi bilenler bilir.

O dün dışarıda da böyleydi, bugün içeride de böyle.

Kimsesiz köpekler, hasta kediler babası tek kişilik bir ordu.

Unicef Ali.

Yaşadığı her yerde kendine bir mini çiftlik yaratmayı başarırdı.

Hayata şanssız başlayan küçük bir kedi yavrusu, yaralı bir köpek sanki eline bir adres tutuşturulmuş gibi gelip onu bulurdu.

Ali ağbi, şimdi pembe parmaklıklar ardında.

İronik bir pembeye bulandı, Mapus Ali oldu.

Cezaevi avlusunda tanıştığımız gün, “Neden Ali ağbi”, “Neden buradasın” diye sormuştum.

Hınzır bir gülümsemeyle, “Malum bizim İşimiz İzmir, Gücümüz İzmir”, demişti.

Canım kumru kardeşim, sen de benim gibi cezaevi avlusunda tanışmıştın Ali ağbiyle.

Ben merakımdan konmuştum o avlu duvarına, sen kadirşinaslığından.

Ben ne kadar haylazsam, sen o kadar zariftin; kınalı kınalı bakışırdın Ali ağbiyle.

Ta içine gömdüğü, gözlüklerinin arkasına sakladığı, içini tırmalayan yalnızlığına merhem olurdun pembe parmaklıklar avlusunda.

Kimselere diyemediklerini sana anlatırdı Ali ağbi.

Sırdaş olmuştunuz o soğuk beton avluda.

Yaraya merhem olurken, o gün sen yaralandın canım kumru kardeşim.

“Ah bile diyemeden” yaralı buldular avluda seni inci gözlü kumru.

Ali ağbi koşturdu, kucakladı seni.

Kalbi senin gibi titredi.

“Yardım edin” dedi, yardım istedi.

Yufkayı börek sananlar, yufka kalbi bilmezler.

Sağır vicdanlar, candan anlamazlar, nefes bilmezler.

“Cık” dedi parmaklığın öte yanı.

“Yassah”, “Kırılır tabi kanadı, kuş dediğin nedir ki ?”

Avcunda yaralı bir kumru, kalbinde yaşlarla kaldı Mapus Ali.

Sızlayan bir kalp aradı sağır parmaklıklarda.

“Yassah adamlardan”, inci gözlü kumrunun acısını duyan çıkar diye çırpındı.

Duymadılar.

Koca bir gün geçti aradan.

Sen kucakta yaralı.

Ali ağbinin çığlığı sonunda sağır parmaklıkları aştı, Karşıyaka’ya ulaştı.

Vicdan taşıyan kalpler yardım yolladılar hızla.

Bir ambulans geldi kapıya.

İnci gözlü kumruya.

Dışarıda ambulans, içeride güzel kumru.

Sağır parmaklıklar ardında.

Artık gözleri kapanmış, narin boynu düşmüş canım kumru.

Ağla güzel ağbim.

Ağlıyoruz Ali ağbim.

Öfkeliyiz Ali ağbim.

Artık çok “Gücümüze Gidiyor” güzel ağbim.