Kabadayı ve mafya aleminde işler büyük ölçüde “raconla” yürütülür. Bu alemde icraattan önce “söz” gelir.

Söz dediysekakılda kalan ve rakibi cevap veremez hale getiren sözdür.

“Bi söz söyledim cevap veremedi!”gibisinden!

Başlangıçta alemde iz bırakan bir iki söz işe yarar. Ama her meseleyi sözle neticelendirmek de mümkün değildir. Çünkü konuşuldukça sözün etkisiazalır.

Bir gün biri çıkar,

-Ciddiye almayın bu adamı, blöf yapıyor! dediğinde ise söz bitmiş, racon gelip icraata dayanmış demektir.

Ya icraat yapılır ya da sessiz sedasız alemden gidilir.

Kimse geldiği noktadan, gördüğü saygıdan, daha önemlisi kendisine duyulan “korkudan” vaz geçmez. Geldiği noktadan kolay kolay geri adım da atmaz.

İster ki alemde namı yürüsün!

Adının geçtiği yerde insanlar kendisine çeki düzen versin!

Ama racon da bir yere kadar!

Sonrası icraat ister.

İlla ki icraat ya da alemi terk etmek gerek.

Alemde birinden korkmakancak mahkemedeki dosya, leş ve kalınan dam sayısına bağlıdır.

Bu alemde dosyanın kabarıklığı ve ağırlandığın dam sayısı mühimdir. Böyle biline!

***

Bir aralar belgesel yapım ve yöneticisi olarak eski İstanbul semtlerini geziyordum. O günlerdeYedikule Zindanları’nı da gezdim Kasımpaşa’yı da. Yaşlıların oturduğu kıraathaneye uğrar, eskilerden sorular sorardım.

Söz alemde nam yapmış bir kabadayıya geldi. Bu adam namını neye borçlu diye sorduğumda birbirinden farklı rivayetler anlattılar. Yaşlı biri “mahallede bir gün Sümerbank pijamayla koştuğunu gördüm. Merak ettim, arkasından ben de koştum. Koşarak bir tüpçüyü yakalamıştı.Arabadan bir tüp aldı, omuzuna attığı gibitüpü götürüp komşusuna teslim etti. O gün bugündür onu yürekli bilirim”.

Duyduğum beni de heyecanlandırmıştı. Başka yaşlılara müracaat ettim. İhtimal dahilinde gerçek olan başka bir hikâye var mı diye kimseden başka inandırıcı vukuat veya hikâye duymadım.

İl Genel Meclisi üyesi bir arkadaşla sokakları, hatta mezarlıkları bile gezdim belki bir hikâye daha duyarım diye. Duymadım.

O gün bu gündür, tüp arabasını Sümerbank pijama ile kovalayan insan hayali her hatırladığımda gözümün önünde gelir.

Bu ülkede nam salmak, ahaliye korku vermek, işlerin çoğunu raconla yürütmek bu kadar kolay mı?

Demek ki ahali hala köyden büyük kente gelmenin taze ürkekliği ile yaşıyor.

Rivayetlerden de fazla etkileniyor. Bir Sümerbank pijama hikayesi bile bayağı işe arıyor.

***