Hem de çok bozuk… Yıllar yılları kovaladı ve sistemde krizlerle gerilen toplumsal yaşamın biriktirdiği sıkıntılar sonunda bunaltıya dönüştü.

Şimdi, psikolojimiz bozuk.

Bir çağ son buluyor. Yüzyılların biriktirdiği ne varsa artık üstümüze üstümüze geliyor. Tükeniş ruhu yeni normali belirliyor.

Tüketim toplumunun tüketimden tükenişe uzanan yol hikayesi, kapitalist sistemin kaçınılmaz sonunu anlatan bir hikâyeye dönüştü.

Tükenişten çöküşe uzanan yolun taşlarını döşeyen siyaset ise, “insana rağmen” yoluna devam ediyor.

Genç kuşaklar olan bitenin ziyadesiyle farkında; siyasetçiye güveni yok.

Siyasetçi, çağı ıskalayalı hayli zaman olmuş. Siyaset diye yapılan, insanaklıyla alay eden gösteriden ibaret.

Bilim adına ortalıkta dolanan bir sürü akademik etiket… Gel gör ki bezdirici akademik söz israfından yüzyılımıza uzanabilen tek söz yok.

Tükeniş her yerde… Sokakta, evde, okulda, iş yerinde, siyasette, ekonomide, entelektüel hayatta, boş zamanı değerlendirmede, sporda, insan ilişkilerinde...

Tükenişle birlikte insan psikolojisinde ortaya çıkan çöküş, çağa rengini veriyor. Bozuk psikolojilerin rengi, boz bulanık günlerde kendini gösteriyor; üstümüze çöken kara bulutların karanlığıylahomojen.

Tam da böyle bir zamanda, 6 Şubat depreminde ortaya çıkan büyük felaketle birlikte, toplumsal yaşam bir kere daha derinden sarsıldı.

Bozulan psikolojimizhayatla bağlarımızı zayıflatıyordu, Deprem bu süreci hızlandırdı. Azalan umutlar, çoğalan karamsarlık...

Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak; ülkeyi yönetenler, siyasetçiler bir an önce bu meseleyle yüzleşmeli.

Paradigma çökmesi bu defa hiç olmadığı kadar derin. Yeni normali oluşturan koşulların getirdikleri ve getirecekleri ne ölçüde öngörülebilir, meçhulümüz.

Yeni bir dile, yeni bir akla, her şeyi yeniden söylemeye şiddetle ihtiyacımız var. Bu bir zaruret.