Hadsizlik, arsızlık, densizlik, çapsızlık gelişecektir, gelişmektedir, gelişmiştir…

“Vasatlık katmerleniyor. Sanat hükümsüz olma iddiasında ‘bir hükmüm yok!’ diye tepiniyor ama hakikaten hükümsüz, hakikaten hiç” diye yazıyordu Baudrillard ve ekliyordu: Maalesef dünya daha da vasatinsan sürüleriyle doluyor…

Gelişmiş birkaç Avrupa ülkesini, Kanada’yı, Yeni Zelanda’yı dışarıda tutun, toplumlar sözde sanatçısından, siyasetçisine kadar ciddi bir vasatlık, basitlik ve görgüsüzlük içinde.

Ülkenin her yerinden oluk oluk vasatlık ve yozlaşma akıyor.

Türkiye bu durumu asla haketmedi, üzülmemek elde değil.

Heidegger ne güzel tanımlamış değil mi: “Vasatlık mecburidir ancak onu düzeltmeye çalışmamalı. Çünkü zaten yeterince cezalandırılmıştır. En sert olarak da kendi zavallılığını bilmemesi ve kendi zati yasası yüzünden bunu bilemeyecek olmasıyla cezalandırılmıştır.”

Ben de diyorum ki liyakatin yerini sadakat aldığında, vasatlık kaçınılmaz olur.

Bu herzaman böyledir.

Gelişimi sevmeyen insan, vasat kalır. Vasatlık, değişim karşısında geride kalmaktan kurtulamaz. Vasatlık bir anlamda kişinin kendine koyduğu engeldir.

Akıl dışılık normalleştikçe, vasatlık çölleşmeye dönüşüyor.

İbni Haldun da şöyle katılır muhabbetimize: “Yabani değilim; yalnızca muhatap kalitesini bulamadığım ve hatta aramaktan da vazgeçtiğim bir yüzyılın berbat diyaloglarına, seviyesiz muhabbetlerine, vasat heyecanlarına, samimiyetten uzak konuşmalarına, öylesine ilişkilerine uzak durmayı ısrarla seçiyorum; böyle iyi.”

Ve Nihat Behram:

Öyle bir dönem ki: İyiler vasata düştü, vasatlar vasat altına.

Kötü daha kötü oldu, kötülük makam buldu.

Sahtecilik yasallaştı, yalan kudurganlaştı!

Cehalet tarikatlaştı, yobazlık topluma taştı.

***

Ve bendeniz:

Seçime günler kala söyleyeyim:

Cahil, her şeyi bilir. Vasat, her şeyi yapabilir. Hadsiz her şeyi aşabilir. Densiz densizdir zaten!