Her gece, ekranlarda karşımıza dizilip tartışan yeni zamanların akıllı ve bilgili adamlarını ve kadınlarını izliyorum; Dünyada ve yurtta neler olup bittiğini anlamak için izliyorum. Ama nafile… Onları dinlerken aklım karışıyor. Bildiklerimi de unutuyorum. Her şey birbirine karışıyor. Saçmalama özgürlüğünü tepe tepe kullanırken takındıkları ciddiyet, beni benden alıyor. Program bitince, uzun süre, boş gözlerle duvarlara bakarak kendime gelmeye çalışıyorum.

Geçen yüzyılın sonunda, bu yüzyılın başında, gösteri ve tüketimle mütecanis toplumsal yaşamın ifadesini bulduğu postmodern zamanlarda, gündelik hayatın nasıl satıhlaştığına tanık olduk. Satıhlaşmanın yanı sıra, “değerli” olanın yerini “önemli” olan aldı.

Türkiye’de ise görünür satıhlaşmanın ve vasatlaşmanın önü, seksen darbesiyle açıldı.

Yeryüzüne bırakılmış üç lanet var; Görüntü ve gürültüden ibaret tüketim kültürü, ABD’de basılan banknotun en yüce değer olmasıyla ortaya çıkan satıhlaşma ve vasatlaşma, doğal yaşamı yok etmenin sıradan ve olağan durum olarak kabul görmesi.

İşte bu üç lanetin etkisi altında her an daha kötüye giden insanlık durumu, en temel meselemizdir.

Toplumları yönetenler her zaman vaat ettiler; ama insanlık durumu iyiye gitmediği gibi, Dünya nüfusunun %75’i elan yoksul. Ve bu durum, -Lenin’in ifadesiyle- kapitalizmin en yüksek aşaması emperyalizme bağlanıyor.

Buraya kadar her şey açık ve anlaşılır gibi duruyor. Fakat benim aklım da tam burada karışıyor.

Malumu tekrarlayayım; Kapitalizm, Dünya sistemidir. Ve Türkiye bu sisteme dâhildir. Tablo bu! Şimdi başa dönüyorum. Ülkede olan biteni anlamak için, televizyon karşısında, yeni zamanların akıllı ve bilgili insanlarını izlediğim o uzun gecelere…

Televizyon karşısında, körlerin o bilinen fil tarifini andıran tartışma programlarıyla her gece aydınlandığım bir gerçekti. Gerçi kulak ile kuyruk ya da hortum ile bacak arasında tereddütler yaşamıyor değildim. Bu durumda, neye inanacağımı bilemiyordum. Sonunda çıkış yolunu buldum. Hepsinin ortak bir derdi olduğunu fark edince, sorunum çözüldü. Ortak dert, emperyalizm idi...  Emperyalistler olmasa, her şey güzel olacaktı…

Kimi islamcı, kimi sağcı, kimi sosyal demokrat, kimi Kemalist, kimi muhafazakâr, kimi solcu, kimi milliyetçi… Ama hepsi de emperyalizme karşı…

Ben de onları dinledikten sonra, “vay, emperyalistler!” diye söylene söylene gidip yatıyordum. Kafamda hiç soru işareti falan kalmıyordu. Deliksiz uyuyordum.

Bir gün şeytan dürttü… Bu emperyalistlerin kapitalistlerden farkı neydi ki salt onlara saydırıp duruyorlardı!..

Tartışma programlarındaki katılımcıların çoğu kapitalist iktisatla sorunlu olmadıklarından, kapitalist sistemi eleştirmiyorlardı ama bütün olumsuzluklardan emperyalizmi sorumlu tutuyorlardı. Sanki kapitalizm iyi, bütün suç emperyalizmde… Sanki emperyalizmin kapitalizmle bir alakası yok…

Oysa kapitalist üretim biçimine, üretim ilişkilerine ve mülkiyet biçimine karşı çıkmadan, serbest pazar ekonomisini ret etmeden emperyalizme karşı çıkmak, ciddiye alınacak bir tavır değildir. Emperyalizmi kapitalist sistemin dışında tahayyül etmek için ya cahil ya kötü niyetli olmak gerekir.

Küreselleşmeye yol açan kapitalizmin en yüksek aşaması emperyalizme karşı çıkmanın biricik yolu, kapitalist sisteme karşı durmaktır. Gelin görün ki ekrana çıkanların hemen hemen hepsi serbest pazar ekonomisini savunuyor. Ama emperyalizme karşılar... Hadi canım siz de!

Demem o ki antikapitalist ekonomi politikalara programında yer vermeyen, aksine serbest pazar ekonomisine yer veren siyasi partilerin temsilcileri, yandaş gazeteci ve akademisyenler, her gece bizimle eğleniyor. Kapitalizme evet! Emperyalizme hayır!

Benim gibi saflar da televizyonun karşısına geçip memleket ahvali üstüne fikir sahibi olmak için can kulağıyla onları dinliyor.

Kapitalist sistemin metropollerinde “al takke ver külah” işbirliği, bol kazançlı ticaret, dudak uçuklatan karlar, dünyanın dört bir tarafında banka hesapları, sonra da; “Kahrolsun  emperyalizm!”

Emperyalizmine bereket, ABD!