Pazar günü “babalar günü”ydü.

“Gün” işi tartışılır durur. Varsın tartışılsın ama yine de “vesile” olduğu için devam etsin gitsin..

Babalar…

“Gölgesi bile yeter” derler.

Ünlü yazar merhum Hasan Pulur’dan dinlemiştim.

Çocuk yirmili yaşlarda her şeyi kendisinin bildiğini zanneder ve babasının bilgisiz olduğun düşünür.

Kırklı yaşlarda ise babansın da bir şeyler bilebildiğini düşünür.

Ellili yaşlara gelince “ah keşke babam sağ olsaydı ne de çok şey biliyordu” dermiş…

Babam..

“Dürüstlük” öğretmenim..

“Doğruluk” öğretmenim..

Ve hatta…

“Siyaset” öğretmenim.

Hiç okula gidemedi..

Ancak..

O “alim değildi ama arifti”…

Feraset sahibi idi.

Çocukluğum da..

Günlerden bir gün..

Evimizin bahçesinde tavuklarımız var.

Onlara kümes yapmak gerekiyor ve babam işe koyuluyor.

Kümes bitmek üzere ama bir tahta eksik.

Etrafta tahta yok. Halamın evi, evimize 20 metre mesafede. O’nun avlusunda evvelce tahta görmüştüm. Bir çırpıda koştum ve tahtayı alıp geldim.

Babam sordu ..

“Nerden buldun” tahtayı..

“Halamın avlusundan aldım” dedim.

“İzin aldın mı?”

“Hayır baba. Halama izin gerekmez diye düşündüm.”

Cevabı yıllarıma değdi.

Ve birinci ders..

“Şimdi tahtayı al halana götür ve bir daha kimin olursa olsun sana ait olmayan bir şeyi izinsiz alma..”

Kulağıma bu güne dek küpe olacak cümle..

Aldım tahtayı halama götürdüm. Halam “ah ağabeyim ben yabancı mıyım?” diyerek tahtayı alıp babama getirdi…

İkinci ders..

Masada kardeşlerimle beraber yemek yiyoruz.

“Yemek masasına geleni yiyebilirsiniz. Yensin diye geldi.”

Ancak..

“Cebinize koyacak bir şeyse, sadece ve sadece hakkınız olanı…”

Ve daha onlarcası.

Bu güne dek hep uymaya çalıştım o muhteşem sözlerine..

Bütün babalara da selam olsun, rahmetler olsun..

Babama da

Dünyada ve öteki alemde ne kadar güzellikler varsa Tanrım sana göstersin babam…