Bugün şöyle yazılanlara bir göz attım.

Pek çok kişi “Cumhurbaşkanı adayını” açıklıyor.

Ben de haftalar öncesinden kendi adayımı açıklamıştım.

Bu vesileyle tekrar edeyim:

Benim adayım, olur olmaz ayrı mesele ama sayın İlhan Kesici’dir... İlk açıkladığımda özet gerekçelerimi de belirttiğim için şimdi tekrar etmeyeceğim.

Gelelim esas konumuza.

Dün “5 Nisan Avukatlar Günü”ydü.

Bütün rejimlerde “iddia, muhakeme” vardır… Rejimin ismi ne olursa olsun mutlaka öyle veya böyle bir “mahkeme ve iddia yani savcılık” bulunur.

Ancak:

Sadece ve sadece “Demokratik Hukuk Devleti’nde savunma makamı ve hakkı vardır…”

Bu hak öyle kolay elde edilmiş bir hak değildir.

Adeta ateş çemberinden geçilerek elde edilmiştir ve bugün dahi ancak gerçek anlamda “iki elin parmakları sayısı kadar” Devlet’te bu hak bulunmaktadır.

Engizisyonlar.

Sıkıyönetimler.

Olağanüstü Hal’ler.

Tabii hakim ilkesinden uzaklaşarak oluşturulan mahkemeler.

Her türlü güvenceden uzak hakimlerden oluşan mahkemeler.

Emir komuta ile çalışan mahkemeler.

Hasılı:

Hukuk Devleti’nin evrensel kurallarından mahrum oluşturulmuş sözde mahkemeler.

İşte “savunma hakkı”nı insanlık, yukarda saymaya çalıştığım zorlu badirelerden geçerek elde etmiştir ve ne yazık ki, bugün bile belirttiğim gibi sayısı çok az ülke de bu “hak” hakkıyla kullanılabilmektedir.

Sadece “savunma hakkı”nın kullanılabilir olması yeterli mi? Elbette hayır. Rejimin de “Hukuk Devleti” olması gerekir.

Bu ne demek?

“Kanun Devleti” ile “Hukuk Devleti” çok ayrı şeylerdir ve birbiri ile bir ilgisi yoktur.

Yine ve tekraren söylüyorum ki, bütün devletler kanun devletleridir. Yani her Devlet’te rejimi ne olursa olsun kanun bulunur. Ancak bunlar asla hukuk devleti sayılmazlar. Evrensel insan hak ve özgürlüklerine dayanan rejimler “hukuk devletidir” ve savunma hakkı böyle devletlerde bir anlam ifade eder.

Mesela bir ülke ikide bir sıkıyönetimle, olağan üstü hallerle, tabii hakim ilkesinden uzak mahkemelerle yönetiliyorsa o ülkede savunma hakkı göstermelik olmaktan başka bir anlam ifade etmez.