Ölüm hep büyük acı..
Derin bir ayrılık; kopuş..
“Ölümün ilanı / Son Ses” kitabımda “ölüm, felsefe ve ayrılık” üçlemesini irdelerken, acıya, hüzne, özleme, yazıya ve kadere de uzanmıştı duygularım.
Anlamlı olaylar, iz bırakan sözler, bitmeyen hasret..
Duygular, duygular..
Zaten duygusal bir insanım; ölüm hepten sarsar, parçalar, kırar, döker beni..
Ama.. Değişmeyen gerçek..
Yine acılı günler; şehitlerimiz var; vatan Onlara minnettar..
Her şehit haberi yüreğimde farklı derin bir yara açar..
Boğazım düğümlenir, içim daralır..
O dökük sıvalı evler, iki göz odada soba üstünde pişen acılar, gözü yaşlı analar, eşler, çocuklar..
Dağılır giderim; hepten karanlık..
Yine zor süreç.. Yine şehitler..
Acılarımız.. Ortak acılarımız..
Yüreklerimizde büyük büyük yaralar, kan gölleri..
Ve içimizde büyüyen  “Artık bitsin” sesleri ..
Teröre lanet..
İsteğimiz açık; acılara son..
Bunun içinde yeni çözüm yolları.. Terörle kararlı mücadele.. Demokrasinin işlevselliği.. Uluslararası işbirliği..
Israrla ; barış..
Galiba “Yurtta barış, dünyada barış” büyük ATA’mızın dediği gibi..

Ya da...

Benjamin Franklin’in hatırlattığı, “Savaşın iyisi, barışın kötüsü olmaz!” özdeyişini...

Martin Luther King’e ait şu sözü: “Kuşlar gibi uçmasını, balıklar gibi yüzmesini öğrendik, ama basit bir şeyi unuttuk; kardeş gibi yaşamayı”...

Pisagor’un; zaman tünelinden geçip, gelen, “Cinayet ve acı tohumları eken sevgi biçemez” sözlerini...

Ya da Yaşar Kemal’ce, “Dağlar, insanlar, hatta ölüm bile yorulduysa şimdi en güzel şiir; barıştır” özlü sözünü..
Ve de büyük Usta Necati Cumalı’nın dizesince, “Akan kan, dökülen yaş / güle dönsün...”
Evet ; barışı ve sevgiyi daha çok dillendirme zamanı...