Çok güzel küçük şapkasıyla… 

İzmir bir prensestir… 

Victor Hugo’nun tanımıyla… 

Mutlu ilkbaharlar durmaksızın O’nun çağrısına yanıt verir… 

Nasıl vazo içindeki çiçekler… 

Gülümseyen günbatımı gibiyse… 

İzmir de denizler arasından ışıldar… 

Hatta… 

Arşipel’in(*) yaradılışından çok daha tutkuludur… 

Ve… 

O Prenses İzmir… 

Kalbini çalan herkesi coşturur… 

***  

İzmir’in dokuz üniversitesi var… 

Altısı devlet, üçü vakıf temelli… 

En eski üniversitemiz… 

Benim diplomamdaki adıyla Ege… 

67 yaşında… 

O’nu Dokuz Eylül izliyor; 40 yaşında… 

Ve… 

Az, biraz uzağımızdaki Yüksek Teknoloji… 

Kurulduğunda… 

Büyük Efes Oteli’nin karşısındaydı… 

Şimdi… 

Dünyanın tanıdığı adresiyle Urla’da… 

30’uncu yaşını geride bırakmaya hazırlanıyor… 

Üstelik ışıl ışıl bir gecede… 

***  

Ancaaaak… 

Işıl ışıl geceye şarkılarıyla renk katan bir grup vardı… 

Gençlerin “Manga”sı… 

İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü’nün… 

Pandemi nedeniyle… 

Öğrencisiyle, hocasıyla… 

Hasret kaldığı “30. Yıl Bahar Şenliği”ni uçuruyordu… 

Birden müzik durdu… 

Belli ki… 

Türk Rock müziğinin popüler grubu Manga’nın bir sürprizi vardı… 

Ses, soluk kesilmişti… 

Sahneye Rektör Hoca’yı çağırdılar zarif bir şekilde… 

Herkes… 

Manga’nın lideri Ferman Akgün’ün ne diyeceğine kilitlenmişti… 

O emsalsiz “Dursun Zaman” parçası başladı… 

“Her sabah doğan güneş… 

Bir sabah doğmaz oldu… 

Elleri ellerimden… 

Kayıp giden yıldız oldu…” 

Tam o sırada mikrofon uzatıldı Rektör Hoca’ya… 

Gerisi… 

Anılardan süzülen bir rüya gibi… 

Prof. Dr. Yusuf Baran’ın şahane sesinden geldi: 

“Duysun seni… 

Dönsün diyorsun da, 

Oyun değil ki yaşamak… 

Yok bir çaren anla… 

Sakın uyanma, 

Yıllara inat…” 

***

Türkiye… 

Katı, gülmeyen, hatta gülümsemeyen ve daha güldürmeyen… 

Derste “tık çıkması”na izin vermeyen öğretmenleri… 

Unutmak istiyor… 

Bilakis… 

Gülen gözler… 

Tatlı sözler… 

Bugünün fidanlarını yarın kendilerine benzetmek istiyor… 

İşte… 

İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü'nün Rektörü… 

Prof. Dr. Yusuf Baran… 

Kollarını dirseklerine kadar sıvadığı “delikanlı” işi sweatshirt’ü ile… 

Ama… 

Hepsinden önemlisi “şahane sesi” ile kalpleri fethetti… 

Ve bir anda… 

O’nu Manga ile sahnede izleyen öğrencilerinin alkışlarına… 

Hedef oluverdi… 

***  

Türkiye Cumhuriyeti… 

100 yılını geride bırakmaya hazırlanırken… 

Dünyanın gözbebeği olmak zorunda… 

Liderlik mayamızda var… 

Ah, şu tevazu gereğinden fazla kanımıza işlemiş olmasa… 

30 yaşını geride bırakmaya hazırlanan… 

Kısa adıyla “İYTE”… 

Neredeyse iki nesil büyüten sıfatıyla… 

“İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü”… 

Merhum Başbakan Süleyman Demirel’in döneminde… 

İzmir Milletvekilleri Rıfat Serdaroğlu ve Işın Çelebi’nin gayretleriyle… 

Bu kadim kente kazandırıldı… 

Önceki gece… 

Yüzlerce öğrencinin koro halinde eşlik ettiği… 

O Rektör Prof. Dr. Yusuf Baran var ya… 

Bırakın inanılmaz “öğretmen” kimliğini bi’yana… 

Girin “Ekşi Sözlüğe” sevmeyeni yok… 

İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü’nün beşinci rektörü… 

Dört yıldır bu Yüksek eğitim çınarının her şeyi… 

38 yaşında Profesör olan bir hocadan söz ediyorum… 

Bugün… 

45 yaşında… 

400’den fazla yayınlanmış bilimsel eseri var… 

Geçtiğimiz yıl… 

Türkiye genelinde “Yılın bilim Lideri” seçildi… 

Çalışma alanlarını merak ediyorsanız… 

Kanser moleküler biyolojisi… 

Bilim teknoloji politikaları ve… 

Bilim diplomasisi üzerine yoğunlaşmış durumda… 

İYTE’de ilk kez… 

Kanser genetiği araştırma laboratucarını kuran hocadır… 

Prof. Yusuf Baran’ı…
Harbi konuşan bilim adamlarına sorarsanız… 

Kendisi… 

Nobel için… 

Türkiye adına en güçlü adaylardan biri olarak kabul ediliyor… 

Dahası var ama… 

Başka zaman yazarız… 

***  

Bitiriyoruz… 

Yaşlı dünyamızın Avrupalı “medeniyet bekçileri”… 

Prof. Dr. Yusuf Baran gibi… 

Tek taş pırlantalarını… 

Pamuklar içinde saklıyor… 

Biz sadece alkışlıyoruz! 

Manga ile şarkı söyleyince de gözlerimiz fal taşı gibi açılıyor… 

Kabahat bizde mi acaba? 

Prof. Dr. Baran… 

İzmir’e… Türkiye’ye… Dünya’ya… 

Kutlu olsun… 

Nokta… 

Hamiş: (*) Arşipel: En güzel deniz… Sadece Ege Denizi için kullanılır… 

Sonsöz: “Yıllar boyu, (Biz Yusuf Hoca’nın öğrencileriyiz!) demenin dayanılmaz mutluluğunu kim bilir kaç kişi yaşıyor bu güzel ülkede… / Türkiye’nin dört bir yanına dağılan öğrencileri…”