Tarım devrimiyle ortaya çıkan ve sanayi devrimiyle zirveye ulaşan hiyerarşik toplumlarda iktidar ilişkilerinin kurucusu, biat kültürüdür.

Önce, efendiler ve köleler düzeni… Sonra, gelişme ve ilerleme sonucu, efendiler ve gönüllü köleler düzeni…

Tarih ileri doğru akmıyor. Kölelik düzenini bütün bir insanlığa her çağda farklı biçimlerde dayatan tarihsel akış, tarihsel ilerleme fikrini yadsıyor.

Yönetenlere biat biçimi değiştikçe insan buna “ilerleme” demiş… Ve ilerledikçe daha itaatkâr olmuş.

Tüketmek ve efendilere itaat etmekle mükellef kişi, düzenin ideal insanıdır. Emek, tarihin belli bir döneminde itaati sınırlamışsa da yapay zeka bu duruma son veriyor; üretimden gelen güç tarihe karışıyor.

İnsanlığın üretim/tüketim sarmalında kurduğu uygarlığın getirdiği dolaylanmış ilişkiler ve tüketim alışkanlıkları, insanı doğal dolaşımlardan uzaklaştırdı ve toplumsal alanda hiyerarşik yapıların denetimine soktu. Toplumsallık dediğimiz…

Her kişinin hayatı, devlet gözetiminde sistemin öngördüğü biçimde kontrol altındadır; eğer ki uygar dünyanın bireyi ise…

Uygar dünyanın bireyi olmak öyle güçlü aidiyet duygusu geliştiriyor ki insan uğrunda ölüme gidiyor.

Efendiler “öl” deyince koştura koştura ölüme giden insan, yüceler yücesidir.

Ve burnumuza geçirilen halka; mülkiyet. Yeryüzünü mülk zannettiğimiz için muktedirlere özeniyor, ömrümüzü mülkiyet edinmenin peşinde tüketiyoruz. Edinmeye adanmış hayatlar...

Ontolojik sefalet; sistem kuran akla göre hayatın ereği “olmak” değil “edinmek”tir. Hiçliğe direnen varlık, edinmekten medet umuyor.

Toplumsal tutsaklıktan özgürlüğe giden bir yol var mı?

Var. Anarşi.

Ama o yola çıkmaya da sistem kuran standart insanın ne yüreği ne aklı yetiyor.

Acı bilgi; Önünde diz çöktüğümüz adımıza düşünen efendilerin bilinebilirliğin sınırlarına kapattığı hayatlarımız işgal altında…