Eğer doğru kişi ile buluşmuşsanız bu hayatta şanslısınız. Doğru kişi ile hayatınızı birleştirdiğinizi sanıp onu değiştirmek için mücadele veriyorsanız hata yapıyorsunuz. Doğru kişiniz, sizin doğru kişi olmadığınızı düşünüyorsa ve bahaneler üretiyorsa işte o zaman hapı yuttunuz.

Evet, karşılıksız platonik imkânsız aşklardan bahsediyorum.

İçimizi titreten şarkı sözlerinin, şiirlerin arkasında yatan masalsı, yürek isteyen,birbirinden uzakta yaşanan, hiç kavuşulmayan, toplumun karşı çıktığı, dengi dengine olmayan, zamane aşklarını solda sıfırda bırakacak saf temiz, pembe gül kokulu aşklardan.

Hani özlem duyduğumuz artık yazılmayan mektuplar var ya orada yaşanan aşklardan.

“İçimdekilerden başka bir hayatım yok” derken Orhan Veli Nahit Hanım’a içindekileri gerçek anlamda dökebilmiş mi?

Diğer tarafta aynı Nahit Hanım’a Sabahattin Ali’nin yazdığı şiir  “imkansız”ı nasıl zarifçe Sabahattince tanımlamış…

“Neticesiz bir aşka verdim gençliğimi

Ne ufak bir temayül ne de bir iltifat gördüm.

Önünde yalvararak söylerken sevdiğimi

Gözlerinde yüzüme inen bir tokat gördüm.”

İki şair. Birbirinden âşık. Biri karşılık görmüş kavuşmaya can atmış; diğeri hep reddedilmiş ama ona olan duygularını yazmaktan vazgeçmemiş.

Avrupa’ya hükmeden müthiş imparator Napolyon’un eşi Josephine’e yazdığı satırların birinde “ruhum üzgün, yüreğim köle, hayal gücüm beni korkutmakta… Seni eskisi gibi sevmiyorum dediğin gün hayatımın son günü olacak” dediğini o dönemin Fransa’sı bilseydi onu lider olarak benimseyiparkasında savaşırlar mıydı?

Kafka’nın Milena’ya yazdığı mektuplara ne demeli? “yanıma gelirsen kör olursun! Batarsın dibe” Aşkına kavuşmamak için beddua sıralıyor peşi sıra.

Frida Kahlo ise dahiyane bir tanım yapıyor sevgilisi Diego’ya. “Tüm sayıların tüm kombinasyonlarısın”

Ahmet Arif Leyla’ya  “üşüyorum, kapama gözlerini” 

Nazım Hikmet Piraye’ye “sen nasıl da her şeyimmişsin benim” diyerek aşklarını dile getiriyor.

Gün yüzüne çıkan eski mektupların satır arası aşkları ve duyguları şimdi ki“İLLET”İŞİMçağında yaşanmıyor ise, o zaman “Sevgililer Günü” nü niye kutluyoruz?

İnce ruhlu şairlerimiz, uğrumuza dağlar delecek sevgililerimiz var mı?

14 Şubat Roma Katolik Kilisesi’nin Aziz Valentin için ilan ettiğine inanılan bir bayram günü aslında. Kapitalist dünyanın “sevgililer gününe” evirdiği icadı olsa da ben bugünün  “SEVGİ GÜNÜ” olarak anılmasından yanayım. Madem “Sevmek işi” kutsal, herkesin her şeyi sevme özgürlüğü var: o zaman iç sesimi yükseltiyorum ve itiraf ediyorum!

İçimdekilerden başka hayatım yok!

Seviyorum...Sabah kuş cıvıltısı ile uyanmayı, Türk kahvesini, dilimi yaka yaka içmesini seviyorum.

Seviyorum…Sabah yürüyüşlerini, insanların birbirini tanımadan selamlaşmasını, güneşi doğurmayı, dalgaların sesini, çıplak ayakla kumlara çimene basmayı, köpek çetelerine havlamayı, martıları beslemeyi, karıncaları takip etmeyi seviyorum.

Seviyorum…Araba kullanmayı, bangır bangır müzik dinlemeyi , o şarkı çaldığında hüngür hüngür ağlamayı, bağıra bağıra şarkı söylemeyi seviyorum.

Seviyorum…Yalnızlığı, kendi sesimi dinlemeyi, kafamı dinlemeyi, düşüncelerimi derlemeyi dalıp gitmeyi seviyorum.

Seviyorum...Dostlarımı, yüksek sesle gülmeyi, sessiz sedasız sürprizleri, arkadan önden konuşmadan gözlere dokunmayı, kadeh tokuşturmayı, çene yarıştırmayı, dans etmeyi seviyorum.

Seviyorum…Ailemi, beni ben olarak bildikleri, herşeye rağmen yanımda oldukları,  bana katlanmaları, koşulsuz sevgi ile bağlılıklarını seviyorum.

Seviyorum...Mesleğimi, yaptığım işi, dürüstlüğü, açık sözlülüğü, öğrenmeyi, öğretmeyi, değer katmayı, meraklılığı, zorluklarla mücadeleyi, başarma azmini, ekip ruhunu, bir ekibin parçası olmayı, üretmeyi seviyorum.

VeeeSeviyorum…Vatanımı, şehrimi, büyüdüğüm doğduğum toprakların her karışını seviyorum. Bayrağımın rengini, İstiklal Marşında veya 10. Yıl Marşında tüylerimin diken oluşunu, her felakette bir olan memleketim için döktüğüm gözyaşımı seviyorum...

Sevmek suçsa suçluyum.

Kendimi tüm SEVDİKLERİMLE seviyorum!

Kitap önerisi : Yalnız seni arıyorum – Orhan Veli (YKB Yayınları)