Önce dergiler, sonra televizyon sonra da sosyal medya şekillendirdi nasıl görüneceğimizi!

Kalkık uzay yolu kaşları, bir tatlıyı andıracak şekilde şişirilmiş dudakları, ifadesiz yüzleri, abartılı makyajları ile günümüz kadınları.

Hem cinsime böyle eleştirel bakmak bir kıskançlık göstergesi mi acabaJ

Yok yok kim çocukluk resimlerinden uzaklaşan, genç görünmek uğruna kendisini aynada tanıyamayan, kadın ve dişilikten uzak bir kitleyi kıskanır ki? Benim gıpta ettiğim özgünlük; üzüldüğüm gençlerin birbirine benzeme çabası ve bunun ciddi yaygın olması.

Barbie bebekler zamanda asılı kalmış! Gülemeyen, kızamayan, kaşlarını çatamayan hep aynı bakışlar, hep aynı suratlar.

60-70’li yılların kadınlarını kıskanıyorum bak. Zarafet, sadelik, dişilik…Sahte olarak algılayabildiğim sadece kirpik ve perukları var. Bir de sanırım vücudu şekillendiren korseler. Audrey Hepburn, Sophia Loren bu kuşağı temsil ediyor. Bir de elbette annem.

80-90’lı yıllar biraz daha rahatlığın, doğallığın yılları. Korseler, döpiyesler rafa kalkmış, saçlar kaşlar her şey en doğal haliyle böylece genç kızların tek kaygısı Kate Moss gibi “sıfır beden” görünmek. Kum saati kadınlarının sonu!

O yıllarda “Estetik” varlıklıların ya da artistlerin enstrümanıydı. Burun ve yüz gerdirme ile sınırlıydı. Hatta çocukluğumun en ünlü “sarışın” sanat müziği solistlerinden biri evimize misafir geldiğinde ayak serçe parmağını göremeyince epeyce korkmuş, çığlık atmıştım. Meğer sahne ayakkabıları ayağına olmadığı için operasyonla aldırmıştı bu parmaklarını.

Bazı kadınlar  “kusurlarını” aynada görmeye dayanamıyor. Teknoloji ve tıp ilerledikçe fark edilmeyen kusurlara çare bulmak da bıçak altına yatmak da giderek kolaylaşıyor. Bazen bu kararlar özden epey uzak evrime dönüşüyor ve doğallıktan eser kalmamış gayri kadınlar etrafımızı sarıveriyor.

Kendinden vazgeçmeden, doğallıktan uzaklaşmadan, kimselere benzemeden mutlaka bir yolu olmalı…

Özgün olmak her daim ve içten bir gülümseme…

Güzellik ipucu: Güzellik güçtür onun kılıcı ise GÜLÜMSEMEDİR (Charles Reade)