“Çok yaman bir derttir bu hastalık... Belediye başkanlarının büyük çoğunluğu bu hastalığın pençesine düşer... Hastalığın ilginç tarafı, hastalığa yakalandığını ne Belediye Başkanı bilir ne de yakın çevresi…”

***

Serdaroğlu, “Ben de bu hastalığa yakalandım. Babamın uyarıları sayesinde çabuk kurtuldum” diyor…

***

Evet, bence de bu bir hastalık... Başkanların çoğu buna yakalanıyor. Ancak hepsi aynı düzeyde değil… Bazıları çok yoğun bazıları biraz daha hafif düzeyde... Mesleğim ve ilgilerim gereği, çok sayıda başkan arkadaşım oldu... Bazıları ile birlikte çalıştığımız anlar ve yürüttüğümüz ortak projeler de var…

Bu sürede gördüm ki, bazıları acemilik zamanında mütevazı oluyor ve bir süre sonra egosunu kontrol edemez hale geliyor. Bazıları ise daha hazırlıklı oluyor. Adeta bu makam için yaratıldığını düşünüyor ve hatta buna inanıyor... Koltuğa oturur oturmaz kendini kaptırıyor bu komplekse... Haksızlık etmeyelim az da olsa, sakin ve makul başkanlık yapanları da tanıdım. Şimdi de vardır şüphesiz… Ama “Başkanlık Hastalığı” eskisine göre daha salgın halde…

***

Bu hastalığın belirtileri çok belirgindir… Başkan çok görünür olmak ister, çok kişisel propaganda yapar, etrafına “Padişahım çok yaşa’cıları” yığar... Eleştiriden zerre hoşlanmaz... Katılımcılığı hiç sevmez. Meclise, Kent Konseyine ve parti örgütlerine kendine biat edenlerin gelmesini ister. Çünkü bu kurumları önemsemez…

***

Genellemek haksızlık olur, ama Erdoğan karşıtı kitlelerin otomatik desteği ile göreve gelen belediye başkanlarının büyük bölümünün rol modeli, aslında Tayyip Erdoğan’dır… Literatürde yerel yönetim, hizmetin yanı sıra yerel demokrasi işlevi ile anılır ama bizde hakim eğilim “Tek Adam” modeli olduğu için yerel demokrasiye imkan vermiyor…

***

Bu hastalığın tedavisi de kolay değil. Çünkü sivil toplum geleneği yok. Çünkü kutuplaşmış siyaset ve “post truth” çağı, kurum olarak partilerin ve profesyonel siyasetin sürekli nitelik kaybına yol açıyor…