Müziğin ritmini içine sindirebilmek ve notalarla dans edebilmektir nefes almak. Güneş aslında doğmaz, dünyanın seyri değiştiği için biz güneşi doğururmuşuz...

Anadolu’nun özlü sözlü halk liriklerine bezenmiş türkülerin yükselen sesidir diri kalmak. Seslerimiz tek yürek olmuş bu kez...

Sazlar, cümbüşler gül gül yağar gibi göz pınarlarımızın sevincine karışan yaşlara. Ellerimizi bilincimize kavuşturan umutlarımızmış...

En çaresiz yenilgilerimizde Aşık Veysel’dir, ozanlar, dervişlerdir direncimize güç katan. Tevekküllü bekleyişlerimizmiş Eyüp Sultan sabrımız...

Kelimeleri sarıp sarmalayan mısraların, kardeşi kardeşe yoldaş yapan ezgileri. Sevgiyi, barışı yeniden hatırlatan besteleriymiş ilk yazın...

Hiç bitmeyecek soluklanmalar kadar nefessiz halaylar çekilirken. Cesur yiğitlerin korkusuzca yarıştığı bir arenaymış zafer...

Gramafonda dinlerken bir aşk melodisini. Usul usul gönüllere akabilmekmiş fetihler...

İlk ninnisini duyan bebeğin rehavete masum teslimiyeti. Sahiplenmek, vazgeçmemekmiş güven...

Yıllardır süren konserlerin tezahüratlarıyla yıkılan sahnenin parılıtlı yıldızları. Hak edilen övgülere çırpılan alkışlarmış...

Öyleyse, hep beraber; Dağlarında çiçekler açan İzmir’in, zafer şarkılarıyla yolumuzu gözleyen İstanbul’un, en hızlı zamanında birbirimizi sevdiğimiz sokaklarında Ankara’nın, saraya karşı oturduğumuz köprü başında Adana’nın, Akdeniz’in kenarında genç kız gibi şuh, şen Mersin’in, yarin çiçeği Antalya’nın şarkılarını söylemek zamanıdır şimdi...