Aslında bugün ‘Yeni Kabine’ üzerine bir şeyler karalamak üzere oturmuştum klavyenin başına…
Bu hususu kaleme alan iki yazarın değerlendirmesini okudum ve düşüncem değişti.
Önce hükümete oldukça uzak gazetecilerin başında gelen Yılmaz Özdil’e göz attım.
Başbakan Tayyip Erdoğan'ın kabine açıklanmadan yarım saat önce Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ı ziyaret etmesi, kulislere bomba gibi düştü. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'la Başbakan Tayyip Erdoğan arasındaki istişareler neticesinde, Maliye Bakanı Tayyip Erdoğan'la Sanayi Bakanı Tayyip Erdoğan koltuklarını korurken, Hükümet Sözcüsü Tayyip Erdoğan Çevre Bakanı olarak hükümete girdi” diye başlayan yazısı son derece manidardı.
Sonra hükümete oldukça yakın gazetecilerin başında gelen Abdulkadir Selvi’nin köşesine takıldım.
‘Kabine değişikliğinin perde arkası’ başlıklı yazısında yazar Erdoğan’ın “bölge, il, Balkan-Rumeli dengelerini nasıl koruduğunu anlatıp, kadın bakan sayısının ikiye çıkmasına olan sevincini aktardıktan sonra spor bakanı olarak atanan Osman Aşkın Bak’a dair bir anı paylaşıyor. Meğer çiçeği burnunda bakan Bakan Bak, 90’lı yıllarda Erdoğan’ın Düzce’de geçirdiği trafik kazası sırasında Devlet Hastanesi’ne kabul edilmeyip bir minibüsle Bolu’ya SSK hastanesine götürülürken serumunu tutan o sırada kendisi de yaralı olan arkadaşıymış.”
Ne diyebiliriz ki! Cumhurbaşkanı Erdoğan gibi, anılarında yer tutan herkesi, kırmızı plakaya bindirme imkânı herkese nasip olmuyor.
Ve yazar kabine değişikliği için önemli bir kriteri daha şöyle anlatıyor.
“Bu arada kabine değişimde il dengesinden söz ettik. Bir de çocuk dengesi çıktı. Halef selef sağlık bakanlarının 6 çocuğu var. Bundan sonra sağlık bakanı olmak isteyenler için yeni kriter bu”
İşte bu iki yazıdan yeni kabine değerlendirmesinin ne denli gereksiz olduğunu anladım.
Gelelim Yeni Parti meselesine…
‘Yeni Parti’ye eski tuzak’ başlıklı yazımız İzmir’in de ötesinde ses getirdi. Yeni parti fikrinden heyecan duyan, yazılanları abartılı bulan, nerede, ne zaman gibi ‘benim de uzak olduğum’ sorular soranlarla konuştum. AK Partililerden çok CHP’lilerin bu konuda meraklı olduğunu gördüm. MHP’li dostların da itirazları vardı.
Öncelikle beklenen ve de beklediğim yeni partinin çerçevesini doğru çizmek gerekiyor. Bazıları yazıyı Akşener’in önderliğinde kurulacak yeni partinin ‘MHP gibi, MHP benzeri’ olacağı ön kabulüyle okumuş. Haliyle böyle bir partinin altını çizdiğim heyecanı yaratması zor görünüyor.
Böyle bakıldığında tabi ki haklılar.
Ama hem Türk siyaseti hem de Akşener için o camlar çoktan bardak olmuş durumda. Artık MHP’ye genel başkan olmak için çabalayan değil merkez sağı, siyasetin merkezini ayağa kaldırmak için çabalayan bir oluşum var karşımızda. Yeni partinin siyasetin merkezine inşa edileceğine dair kat’i açıklamalardan bunu anlıyoruz.
Zaten toplumun beklentisi de bu yönde… Akşener ve arkadaşları MHP gibi bir parti kurarlarsa alacakları oyun yüzdesi belli. Ama siyasetin merkezine bir yapı inşa edeceklerini özellikle de merkez sağı yeniden ayağa kaldıracaklarını taahhüt ediyorlar. Aldığımız bilgiler bizi yanıltmıyorsa Merhum Özal’ın dört eğilimi ile 2001’in AK Partisi’nin ‘eğilimler koalisyonu’ model olarak düşünülüyor. Ki doğrusu da bu…
Bahçeli yanlısı MHP’liler ise Akşener öncülüğünde kurulması planlanan partiyi merhum Yazıcıoğlu’nun BBP’siyle karşılaştırıp “O ne kopardı ki…” diye başlayan cümleler kuruyor.
İki vakayı yan yana koyup incelerseniz birbiriyle ne kadar uzak olduğunu göreceksiniz.
Bir yanda davanın haşmetli Başbuğu Türkeş’e en kritik zamanda bayrak açıp parti kuran ve o tarihlerde ‘bir bölen olarak’ nitelenen Yazıcıoğlu var diğer yanda Bahçeli’ye rakip olduktan sonra partiden atılmak da dâhil her türlü operasyona maruz kalan Akşener ve arkadaşları…
Öte yandan Yazıcıoğlu BBP’yi kurduğunda Türk siyasetinin yeni partiye olan ihtiyacı bugünle mukayese bile edilemezdi. Bugün seçmenin neredeyse yüzde 50’si yeni ve kucaklayıcı bir partinin gerekli olduğunu düşünüyor. Hal böyleyken Akşener ve arkadaşlarına zaten var olan talebi doğru okuyup ona göre bir yapı inşaat etmek kalıyor. Amerika’yı yeniden keşfetmelerine gerek yok!
*
Yaparlar, yapamazlar… İzleyip göreceğiz.
*
Tabi ki siyasetin diğer aktörleri de boş durmuyor.
Kılıçdaroğlu ana muhalefetteki rolünü kaptırmamak, mümkünse güçlendirmek için siyasetini sokağa taşımaya devam ederken; AK Parti metal yorgunluğuna çözüm için kabineden başlattığı ‘kan değişimini’ teşkilatlara indirmenin planlarını yapıyor. Bir nevi yenilenmeye çalışıyor. Kan değişimi, taze kan gibi ifadeler AK Parti cephesinde şu sıralar en sık duyulan, kullanılan ifadelerin başında geliyor. Yani siyasetin mevcut aktörlerinin yeni partiyi kırmızı halılarla, davul zurnalarla karşılamaya niyeti yok. Onlar önlemlerini alıyorlar, alacaklar.
Pek çok CHP’li arkadaşım yazıda yer alan ‘Yeni Parti’nin İzmir’de yüzde 40’lık potansiyeli var’ ibaresine takılmış.
Nasıl yani Akşener parti kurarsa İzmir’deki CHP hâkimiyeti tehlikeye mi giriyor?
Elinizde bunu destekleyen rakamlar mı var yoksa?
Onlar yüzde 40 alacaksa biz kaç alacağız türünden sorular yönelttiler.

İntegral Araştırma olarak elimizde bazı rakamların olduğu doğru. Ama bu Kılıçdaroğlu’nun adalet pankartıyla Ankara’dan yola çıkıp, 25 günlük zorlu yürüyüşün ardından İstanbul Maltepe’de milyonları geçen bir kalabalığa hitap etmeden öncesine dayanıyor. CHP’nin ve de Kılıçdaroğlu’nun Adalet Yürüyüşüyle önemli ölçüde toparlandığını, CHP’li seçmenin partisine olan inancının kuvvetlendiğini, ana muhalefet partisi olarak CHP’nin misyonunu güçlendirdiğini söylemek mümkün.
Yeni durumu en doğru zamanda ölçüp ilgililerle, gerekirse kamuoyu ile paylaşmayı planlıyoruz.
Ama bazılarının MHP’li kimliğiyle belirli bir siyasi kalıba hapsetmeye çalıştığı Meral Akşener’in DYP’li geçmişi onu merkez sağın mirasına ortak etmeye yetiyor. Birçok hemcinsinin kotalarla varlık göstermeye çalıştığı siyasette duruşuyla var olan bir kadının HDP tabanı dâhil hemcinslerinden de ciddi bir sempati bulduğu da karşımıza çıkıyor.
Öte yandan demografik olarak bir göçmen kenti olan ve hatırı sayılır oranda Balkan-Rumeli kökenli seçmeni bulunan İzmir’in Selanikli Akşener’e ekstra bir yakınlık duyması da kaçınılmaz. Nasıl ki 2002 seçimlerinden altı ay önce kurulan Genç Parti’nin İzmir’de hanesine yazdırdığı yüzde 18’i ilk etapta köfte-ekmekle açıklayıp sonra bu oranın Uzan’ın Balkanlara uzanan kökeniyle de ilişkili olduğunu kabul etmişsek, Akşener’in de kentle benzer bir yakınlık kurmaya başladığını söylemek mümkün. Akşener yerel anlamda CHP için bir tehdit görünse de 2019 cumhurbaşkanlığı seçimleri için olmazsa olmaz bir müttefik gibi duruyor.
Dahası toplumun beklentilerine uygun bir yeni parti, bugün için birbirinin sigortası haline gelmiş siyasetteki taşları devirip hem iktidarı hem de muhalefeti kendine getirmeye yetecektir. Hatta CHP’deki ve de AK Parti’deki eylem, söylem ve kadro değişikliğine dair hamleleri yeni partiye önlem olarak okumak bile mümkündür. Yani daha kurulmadan durağan siyasetimize hareket getirmiştir yeni parti. Ne dersiniz?