Ülkeyi yönetenlere, muktedirlere, büyüklü küçüklü bütün efendilerimize bir arzumu iletmek istiyorum; Topluma umut vermeyin, sonra insanlar intihar ediyor.

Biz fanilerin umuda değil, karnını doyurmaya ve barınmaya ihtiyacı var. Ancak o zaman umutlanmak için nedenlerimiz olabilir.

Can yakan bilgi; İşsizlik günbegün büyüyecek. Ne kısa vadede ne orta vadede çözüm var. İstihdam politikaları çöküyor.

Artık yönetenlerin yalan söylemekten vazgeçmesi gerekiyor. Gidişat yalanı kaldıramayacak ölçüde vahimleşti.

Çaresizlik ve çıkışsızlıkla malul gerçeklikle yüzleşen ve gördükleriyle baş edemeyen insanlar kendini öldürmeye başladı.

Efendiler artık umut vermekten vazgeçmeli… Bundan sonra ancak can yakıcı gerçekliğin bilgisi çıkış yollarına taşıyabilir insanlığı.  Umut vermek yerine hakikati söylemek, trajik insanlık durumunun gereğidir.

İnsanlık durumu iyi değil; dünya nimetlerine el koyan, servetleri kontrol eden kapitalistlerin dur durak bilmeyen hırsları yüzünden, durmadan irtifa kaybediyor.

Gidişata bakılırsa, kapitalistlerin servetlerinin altında kalacağı günler çok uzakta değil. 
Kapitalistlerin servetlerinin altında kalması çok adildir; fakat yoksulların umutlarının altında kalması hiç adil değil.

Sanayi devriminin Dünya düzeni bozuldu. Sistem dengeden çıktı ve kendi dinamiklerini işleterek yeniden dengeye dönme ihtimali yok. Kısa vadede gelgitler olabilir ama orta vadede sistemin sonunun geleceğini söylemek kehanet olmaz.  

Asıl konuşulması gereken, yeni Dünya düzenine geçişin ani bir çöküş sonrasında mı, kontrollü bunalımlarla mı gerçekleşeceğidir.

Yeryüzü ölçeğinde işsiz sayısı önlenemez biçimde artacak, istihdam politikaları bütünüyle etkisizleşecek, sistemin öngördüğü devlet kurumları kendini yenileyemeyecek, yeni sosyolojinin hiyerarşik yapılara ilgisi sıfır, yatay toplum ufukta göründü…

Kısacası, uygarlığın kapitalizm dönemi sonlanıyor. Beşyüz yıllık tarihsel bir dönemin sonuna geldik. Ve sonrasına dair çok az şey biliyoruz.

İnsanlığa umut vermeye çalışan yöneticiler, iktidar grupları, hakkında pek bir fikirleri olmadığı halde geleceğe dair umut verirken insanlığı aldatıyor.

Endüstri toplumunun değerler sistemi çökerken yeni bir Dünya sisteminin öncülleri ortaya çıkmaya başladı. Bu radikal değişimin sarsıntılarının giderek şiddetlenmesi kaçınılmaz… 

Tıpkı bundan beşyüz yıl önce kapitalizm ortaya çıkarken Shakespeare’in, Miguel de Cervantes’in “o büyük altüst oluşu anlatırken” yarattıkları ölümsüz eserler gibi yeni eserlerin yaratılacağı zamanlardayız.

Bunalım çok büyük; büyük insanlığı büyük trajediler bekliyor. 

Belki de tragedyanın yeniden doğuşu…