Derler ki…

“Kelebeklerin ömrü bir gün sürer…”

Külliyen yanlış…

Bir hafta yaşayan da var, bir yıl da…

Tesadüf bu ya…

Onların adı da, “Kelebek”ti…

“Beyaz Kelebekler” namı ile alkışlardan koza ördüler…

“Sen Gidince Bak Neler Oldu?” şarkıları…

Yıllarca dudaklarda marş oldu…

Ve…

Yine o şarkı var ya…

Neredeyse iki nesil yetiştiren mümtaz müzik grubunun…

Kadere bakın ki…

Veda parçaları oldu…

Benim yaşımdakiler, tutmayın kendinizi…

Gözpınarlarınızda biriken yaşlara yol verin…

Ha’di hep beraber:

“Sen gidince bak neler oldu?

Kalbimin ucu yandı, tutuştu…”

***

Tam 58 yıl önce, bugün gibi…

Baharı karşılıyordu, Türkiye’nin gözbebeği İstanbul…

1963 yılı…

Gençlerin hafiften saçlarını, favorilerini uzatmaya başladığı…

İngilizlerin dünyaca ünlü…

Beatles grubunun üyelerine özendiği günler…

Güzel ülkemde ise…

Erol Büyükburçlar’ın…

Barış Manço ve Harmoniler’in…

Tülay Germanlar’ın…

Cem Karaca ve Dinamitler’in…

Fırtına gibi esmeye başladığı zaman dilimi…

İşte tam da günlerde…

Türkiye’nin en namlı eğitim çınarlarından…

Kabataş Lisesi’nin bahçesi…

Saçlarını uzatmaya hazırlanan beş son sınıf öğrencisi…

Rıfat ve Altan Eke kardeşler, Ender Akacan, Behzat Kutlubağ ve Bülent Ortaç…

Tam da o gün karar veriyorlar müzik grubu kurmaya…

Orkestranın adı belli mi?

Çoktaaaan; beş delikanlının hayalindeki afişlerin üstünde…

Kocaman kocaman harflerle şu yazıyor:

“Beyaz Kelebekler”…

***

Çok hızlı ünlü oldular…

Aralarına iki yıl içinde Ercüment Ateş, üç yıl içinde Turgut Akyüz ve Ayşe Sütçü, bir yıl sonra solo’da Sevil Özyurt ile Azize Gencebay ve iki yıl sonra da son solist Ülkü Üst katıldı…

İlk adım gazetelerin promosyon konserleriydi…

Adlarını perçinlediler…

1968'de İran Şahı’nın davetlisi olarak…

Tahran’daki sarayda 14 gün kalıp altı konser verdiler…

1969 sonlarında güzel solistleri Azize…

Orhan Gencebay’la evlenince…

Bu kez Ülkü Üst, solist olarak aralarına katıldı…

Artık konserden konsere koşuyorlardı…

Daha çok genç oldukları için…

Anneler, babalar de pek sevdi ve hep “beyaz” giyen orkestrayı…

Resmen kendi yaşındakilerin kanlarını kaynatıyor…

Onların hop oturup, hop kalkmalarına neden oluyorlardı…

***

Ve, “Beyaz Kelebekler” mutluluktan uçarken…

Kader ağlarını acımasızca örüyordu…

***

Tam 50 yıl 75 gün önce bugündü!

Takvimler, 19 Ocak 1970’in ilk saatlerini gösteriyordu…

Adapazarı’nda konserleri vardı…

Pazar gecesiydi…

İstanbul Maksim’deki program biter bitemez…

Hemen iki otomobile doluştular…

Çünkü…

Adapazarı’nda yüzlerce kişi onları alkışlamak için bekliyordu…

En geç iki saat sonra konser alanında olmaları gerekiyordu…

Öndeki otomobile…

Menajer Turgut Akyüz, Ercüment Ateş ve Ender Akacan yerleşti…

Arkadaki Chevrolet'de ise…

Altan ve Rıfat Eke kardeşler’le birlikte Behzat Kutlubağ, solist Ülkü Üst ve Bülent Ortaç vardı…

Öndeki otomobil Adapazarı'na varmıştı ama…

Chevrolet’den hala eser yoktu…

Çaresiz, eksik kadro sahneye çıktılar…

Özür dilediler…

“Arkadaşlarımız yolda, birazdan sizinle birlikte olacaklar” dediler…

Aradan bir saat geçmeden…

Korkunç haber geldi…

“Beyaz Kelebekler”in dünyaları karardı!

***

Arkadaki otomobil, Eşme yakınlarında…

Antalya’dan gelen 10 tonluk portakal yüklü kamyonun altına girmiş…

Paramparça şarampola yuvarlanmıştı…

Benzin deposu ateş aldığı için…

Altan Eke, Rıfat Eke ve Behzat Kutlubağ yanarak can verdi…

Ortalık cehenneme dönmüştü…

Çarpışmanın etkisiyle devrilen kamyonun şoförü…

Aracından fırlayarak alev topuna dönen otomobile koştu…

Ellerinin yanmasına aldırış etmeden…

Otomobilin şoförünü ve solist Ülkü Üst ile Bülent Ortaç’ı dışarı çıkardı…

Mucize eseri hafif yaralanmışlardı…

Arka koltuktaki üç Beyaz Kelebek’i kurtarmak mümkün olmadı…

Otomobil bir anda alev aldığı için…

Altan Eke, Rıfat Eke ve Behzat Kutlubağ’ın cesetleri…

Tanınmayacak hale gelmişti…

***

Behzat 23, Rıfat 24, Altan 27 yaşındaydı…

Beyaz Kelebekler’in her şeyiydi bu üç pırıl pırıl genç…

Üçü de geleceğe ümitle…

Güvenle baktıkları bir devrede…

Hayatlarının baharında ecel onları sevdiklerinden koparmıştı…

***

Arkadaşları, üç genç müzisyen için…

Beyaz Kelebek’ten bir mezar taşı yaptırdı…

Türkiye, O’nları o kadar çok sevmişti ki…

Mahşeri bir kalabalık eşliğinde son yolculuklarına uğurlandılar…

Görüntü herkesin yüreğini sızlattı…

Üç musalla taşı, üç tabut, üç imam…

Geride kalan beş Beyaz Kelebekler tabutlara kapanmışlar…

Sarsıla sarsıla ağlıyorlardı…

***

Geride kalan acılı Beyaz Kelebek’ler…

Yoğun gönül baskısı sonucu…

Müziği sürdürmeye karar verdiler…

Neredeyse tüm Avrupa ülkelerinde konser verdiler…

Ercüment Ateş'in 1975’te bestelediği “Sen Gidince” parçası…

Hollanda plak listelerinde bir numaraya kadar çıktı…

O dönemde solistleri Sevil Özyurt’tu…

Son olarak solist Semra İleten’le alkış topladılar…

Veee…

Son kez 1980 yazında…

İzmir Fuarı’nda müziğe veda ettiler…

Sebebini bile söylemediler…

Efsane bir müzik grubu…

Kendilerini…

Türkiye’ye armağan eden İzmir Fuarı’nda şöhreti yakaladılar…

17 yıl sonra aynı Fuar’da…

“Müzik ömrümüz bu kadarmış!” diyerek…

Anılara yerleştiler…

Ve sonsuza kadar hep öyle kalacaklar…

Veda sözlerim…

Beyaz Kelebekler’in kanadını kıran kadere:

“Şu dünyanın düzenine bak…

Benim sevgilim neden yok oldu?”

Nokta…

Sonsöz: “Yeni yapraklar çıkabilsin diye eski yaprakları temizler hüzün… Üzülme sonbahar serttir ama sonu aydınlıktır… / Hz. Mevlana…”