Sonra derin bir sessizlik çöktü...

Eskiden beri sürekli bağıra çağıra konuşanlar, gevşekçe yayıldıkları koltuklardan, deniz manzaralı bahçelerinin ufuklarına şarap kadehlerini kaldırdı... Nişantaşı ve Levent semtinde oturan hanımlar, dudaklarını büze büze dolaştıkları vitrinlerden başını kaldırmadan, alışverişlerini yapmaya devam etti... Yurtdışı acentaları birer birer kapanan turizm işletmecileri, daha sık camiye gitme kararı aldıkları için, kendilerini bahtiyar hissetmeye başladı... Mersedes fabrikasında, araba almak için kuyruğa girenler, biraz oflanıp puflansa da yine hemen her şeye sadece omuz silkmekle yetindi...

Sonra bir devinim oldu...

Bir taraftan mezarlar dolup taşıyor, toprak toprağa küs, denizler dalgalarını balığa vurgun vermekten yorgun, gökyüzü pis bir kurumun iziyle bulanık, insanlar hala nefes almaya ve yutkunarak boğazlarındaki lokmaları geçirmeye çalışıyordu... Küçücük çocuklar, çamurlara bata çıka emekleyen bebeler, büyüyüp bisiklete binecek ya da tarladaki traktöre binip caka satabilecekler sanıyordu... Bahçesine zeytin ağacı dikenler bile vardı... Tütün saranlar, tavuk besleyenler, tezek derenler... Kahveye gidip pinekleyenler ya da akşam horuldaya horuldaya işten eve dönenler...

Sonra bir uğultu oldu...

Sandığındaki çeyizini köyün meydanına sürükleyip yakan, on gündür askerdeki yavuklusunun ölümüne ağıtlar yakan Halime’nin dağları delip geçen inleyişleri vardı... Üçüncü oğlunu da adını sanını bilmediği diyarların koynunda yitirip giden Meryem ananın, bembeyaz aklara dönen kınalı saçları da... Hastane köşelerinde mendil açıp, ekmek parası dilenenlerin yakarışı da... Köprü altlarında yatıp kalkmaktan romatizmaya tutulmuş bedenlerinin iniltisini bir ninni gibi mırıldanan da...