Yıllar sonra AK Parti’nin hafta sonu gerçekleştirilen olağanüstü kongresinden akılda kalacak olan tek şey
Divan Başkanı Bekir Bozdağ’ın sözleri olacaktır.
Davutoğlu’nun çok alkış alan sitem dolu ifadeleri de önemli bir detaydır ama Bozdağ’ın açılışta yaptığı “Evet bu parti Tayyip Partisi’dir” cümlesinin yerini tutmaz. Davutoğlu’nun ardından adı potansiyel başbakan adaylarından biri olarak anılan Bozdağ’ın sözleri Saray’a bağlılığın da ötesinde çok net bir durum tespitidir. Bir nevi ‘kral çıplak’ çıkışıdır. Kuruluş sürecinden itibaren kendilerini ‘Erdemliler Hareketi’ olarak tanımlayan ve vitrin zenginliğiyle toplumun her kesimini kucaklama iddiasını her daim diri tutmaya özen gösteren AK Parti’nin gelinen noktada ‘tek bir adamın partisine’ dönüştüğünün resmi ilanıdır. Ve bu kongre de göstermiştir ki Erdoğan’a sadakat ve hatta itaat başbakanlık dâhil bütün makamların ön koşulu haline gelmiştir.
Öyle böyle sadakatten söz etmiyoruz. Yüzde yüz itaatten söz ediyoruz. 
Kimileri özellikle de kişisel çıkarları mevcut durumla paralel yürüyenler bu tabloyu ayakta alkışlayabilir. Hatta onlara göre bu durum AK Parti’nin en güçlü yanı da sayılabilir.
Ama bana göre ‘kazın ayağı’ hiç de öyle değil.
Her ne kadar Türk siyasetinde başarının ön koşulu lider ise de bir kadro hareketi olarak doğan bir partinin geleceğinin tek bir kişiye (bu lideri olsa dahi) endekslenmesi aynı zamanda partinin en zayıf yanıdır.
Cumhurbaşkanı Danışmanlarının, “RTE=AK Parti=Türkiye” şeklinde tweet attığı bazı vekillerin “Erdoğan varsa dava var. O yoksa dava da yok” şeklinde mesajlarla desteklediği bu tablo ‘tek adamlığın’ ilanından başka bir şey değildir.
Doğrudur, yanlıştır. AK Parti’nin bugünkü çıkarı bu yöndedir ya da değildir.
Ama unutulmaması gereken bir atasözü vardır.
Ağaca dayanma kurur, insana dayanma ölür…
Burada ölümün illaki öbür dünyaya intikal şeklinde olması gerekmiyor. İnsandır neticede… Hata hatta hatalar yapar. Siyaseten ölmesi yeterlidir… 2001’de bir kadro harekâtı olarak doğan ve kendisini siyasi yelpazenin merkezine konumlandıran, topluma Merhum Özal’ın 4 eğilimine benzer bir enerji veren hatta medya tarafından ‘eğilimler koalisyonu’ olarak tanımlanan AK Parti’nin gelinen noktada Tayyip’in Partisine dönüşmesi nasıl açıklanacaktır?
Kuruluş hamurunda tuzu olan birçok kişinin Bozdağ’ın bu tanımdan bir parça rahatsız olduğu düşünülebilir.
Ama AK Parti’nin ‘Tayyip’in Partisi’ olarak tanımlanmasından haz duyan, keyif alan bir kitlenin olduğu da su götürmez bir gerçektir.
Peki, meseleye biraz da ‘fayda’ penceresinden bakalım.
Bir zamanlar siyasi yelpazedeki hemen her yapının temsil edildiği, ağır abilerin kritik virajlarda istişare makamına başvurduğu, ortak aklın vitrine yansıdığı, en sağından soluna, Alevisi’nden Kürt’üne kadar her kesime yer açıldığı AK Parti’ye ‘Tayyip’in Partisi’ olmak kaç seçim daha kazandırır?
Tek adam hâkimiyetinin de mutlak suretle iyi tarafları olabilir.
Ama yarım asırlık demokrasi tecrübesi olan bir ülkede tek adamcılık sürdürülebilir bir durum olmasa gerek…
Kısa vadede siyasi asayişi berkemal etmek gibi bazı artıları olsa da orta, uzun vadede tek adamcılık renksizlik hatta bir süre sonra siyasi kısırlık olarak partinin en yumuşak karnı olacaktır. Muhalefeti zaten yetersiz olan bir ülkede parti içi muhalefeti-dengeleri de yok ederseniz sıkıntı başlar. Her şeyin tek merkezden kumanda edildiği, renksiz, tatsız, tuzsuz bir süreçtir sıkıntının ana nedeni…

Kaldı ki muhalefette her şeye rağmen bir kımıldanma söz konusu… Meral Akşener MHP tabanını ikna etmiş görünüyor. CHP’de de kurultay tamtamları çalmaya başladı. Değişim talebi kısa süre sonra Ankara’yı sarabilir. Kaldı ki ‘Tayyip’in partisi’ olarak tanımlanan hatta son kongrede de tescillenen bir partide kendilerine yer kalmadığını gören çok sayıda emektarın siyaset yapmak için yeni bir yol açma iddiası da ortada duruyor. Hatta bu tanımla birlikte daha da güçleniyor.
Hal böyleyken… Yani kartlar yeniden karılıyorken 14 yıllık iktidar partisinin geleceğinin tek bir kişiye endekslenmesi bana çok da doğru, mantıklı gelmiyor. Hatta bu kongredeki Erdoğan vurgusunda dozun aşıldığını, kantarın topuzunun bir hayli kaçtığını söyleyebilirim.