Bugün Pazar...

Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla...

Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü...

Bu kez yine…

Pek fazla bilinmeyen özel bir ayrıntıyı paylaşalım...

Bunu yaparken de...

Gazi’nin çocukluk arkadaşı ve…

“Mustafa Kemal’le 45 Yıl” kitabının yazarı…

Süleyman Asaf İlbay’ı…

Saygıyla analım…

***

Ulu Önder’in özel yaşamından söz ederken…

Özlemleri neydi?

Beklentilerinin tamamına kavuşabildi mi?

Bu soruların cevaplarını yüzde 100 bilmek mümkün değil…

Ancak, az sayıda da olsa…

Çocukluk arkadaşlarına daha bi’içten açıldığını herkes bilir…

İşte onlardan biri…

***

Orman Çiftliği’nde bir gece… 

Sofra kalabalık…

Neşet Ömer, Asaf İlbay ve diğer konuklar…

Masa adeta bir görüş alışverişi merkezi gibi…

Bu arada…

Güncel ve çok önemli konular arasında…

Özel ve kişisel anılar da anlatılıyor…

Ama…

Konuşmalar hep ölçülü…

Bi’ara…

Atatürk, bakışlarını Neşet Ömer Bey’e çeviriyor ve…

Kalbinden geçenlere pranga vurmadan…

İçini döküveriyor:

“Bir çocuğum olsaydı çok büyük bir sevinç duyacaktım... Milletime, benden sonra benim neslimden bir evlat bırakmayı çok isterdim... Profesör, bunun çaresi yok mudur?” 

Neşet Ömer Bey gülümserken, Asaf İlbay’ın eşi söze karıştı: 

“Paşam, bir değil; birkaç evladınız olmalıydı… Belki birisi, bir nebze size benzerdi... Çünkü, size benzemek o kadar güç ki…”

Gazi, tek kelime etmedi…

Mavi gözleri, uzaklara, derinlere dalmıştı…

***

Bir başka gün… Bir balo gecesi… 

Atatürk’ün masasının çevresi yine renkli kalabalıkla çevrili…

Balonun konukları…

Aileleriyle birlikte bu masanın önünden geçerken…

Hem kendilerini takdim ediyor…

Hem de…

Gazi’ye saygı ve sevgilerini sunuyorlardı…

Atatürk…

Az sonra çocukluk arkadaşı Asaf İlbay’ı fark etti…

Eşiyle birlikte kasasına davet etti…

İlbay Ailesi’nin kızları Bedia da yanlarındaydı…

Atatürk, dünya sevimlisi Bedia’ya baktı ve…

Adını, yaşını sordu…

Bedia, heyecanlanmıştı…

Bi’solukta “16 yaşındayım efendim…” deyiverdi…

***

Atatürk’ün yüzüne sımsıcak bir gülümseme yayıldı…

Çevresindekilere dönerek şöyle dedi;

“Asaf’la aynı mahallenin çocuğuyuz… Belki de aynı yaştayız… Demek ben de vaktiyle evlenmiş olsaydım, 16 yaşında çocuğum olacaktı!”

***

Çok duygulanmıştı…

Gözlerinin nemlendiği belli oluyordu…

Asaf İlbay’ın eşi ayağa kalktı ve…

“Paşam, bütün millet sizin çocuklarınız!..” sözleriyle…

Samimi hislerini dile getirdi…

Gazi, mutlulukla karşılık verdi:

“Doğru… İşte ben de bununla teselli buluyorum… Evet, milletim sağ olsun…” 

Çok duygulanmıştı…

Gözlerini nemlendiren sohbete nokta koydu:

“Belki benim çocuğumun olmamasında bir hikmet vardır… Çok sevdiğim tayımın ölümünden o kadar müteessir olmuştum ki, günlerce acısını unutamadım… Yemek yiyemedim… Ya çocuğumu kaybetmiş olsaydım, ne olurdum bilemem…”

Nokta…