Bu gün o gün. Ve yasemin kokulu sokakta "sen" yoksun. Hayat akıyor. Yasemin kokulu sokakta bütün hayat "o an". Sensiz günleri saymayı bıraktım. Senli günler yaşıyorum. Zaman en iyi ilaçmış! Gittiğin gün bugün, ve herşey aynı. İlaç sınıfta kaldı. Hala sorular cevapsız. Hala herşey eksik.

Yasemin kokulu sokakta sen yoksun, zaman sadece "o an"da kaldı...Hayat akıyor. Geceler ve günler birbirine karışıyor. Sabahlar akşam, akşamlar sabah oluyor. Günler haftaları, haftalar ayları kovalıyor. Mevsimlerin havası değişti. Haziran ve sanki hüznümüze ortak olmak ister gibi İzmir’de Haziran ağlıyor. Hayat akıyor. Yasemin kokulu sokakta bütün duygular tek bir anda sadece "o an"da...

Yasemin kokulu sokakta birlikte aldığımız şeker bitti, çay bitti. Yasemin kokuları içinde babamın sana aldığı “sevgililer günü çiçeği” gitti... Fesleğen de gitti...Gitmeyen, bir tek "o an". 

Her gün yeni bir şey oluyor. Zaman zaman mutsuz eden, zaman zaman kızdıran, zaman zaman gülümseten. İktidar kavgalarına, güç savaşlarına, duygusuzluklara, hırslara, kıskançlıklara bakıyorum. Anlamaya çalışıyorum. Sonra bir an duruyorum ve düşünüyorum; kimbilir nerde o anlar yaşanıyor. Kimbilir kim o anı, zamanlı zamansız yaşıyor. Keşke diyorum ve susuyorum...  

Yasemin kokulu sokakta başlayıp kokusuz, renksiz bir odada kaybettiğimiz mücadelemizin 730. günü ben seni hala özlüyorum…Hayat akıyor. Binlerce cevapsız soruyla, acabalar, nedenler ve niçinlerle bu gün; yasemin kokulu sokakta, ben seni hala çok özlüyorum…İlk gün sorduğum soruları hala soruyorum. O kadar tek değilken, o kadar bizken, o kadar herkes için varken neden? Hayat akıyor ve hala anlamıyorum. Acaba ne yapsaydık kalırdın?

Bu gün o gün. Gittiğin anda kalmak... İlk gün neyse, 74. gün neyse, 365. gün neyse ‘O’. Bugün o gün ve gece... İlk an neyse, şu an ‘O’an....Herşey ve herşey sadece ‘O’... 730 gün sonra, bugün hala ‘O Gün’....’O An’...