Işığın içimizden geçip parçaladığı, bizi biz yapan elektronların, ikiye ayrılarak, bir kopyasının üretildiğine ve bu kopyanın paralel bir evrende saklandığını düşünürüm. Bu yüzden ölümsüzlüğe inanırım.

Bu yüzden, güzel insanların kaybolmadığına ve yine ışıklar içerisinde bir yerde, bir gün buluşacağımızı da umut ederim.

Levent Kırca, mesela… Çoktan tiyatro ekibini kurmuş, yobazlara ve vatan hainlerine inat, ‘demokrasi, laiklik, Atatürk ilkeleri, ulusalcılık’ diye usulca repliklerini söylüyordur sahnesinde…

Oktay Akbal, mesela… Bozulan ekmeklere ve yozlaşan değerlere rağmen, insanı insana hatırlatan, sıcak öykülerinden kim bilir kaçıncısını yazıyordur…

Bedri Koraman, mesela… Özgürlük düşmanlarını, dünyanın en güzel bikinili kadın karikatürleriyle ti’ye alıyordur, hiçbir sansür kaygısı olmadan.

Uğur Mumcu, mesela… Abdi İpekçi, Behice Boran, Çetin Emeç, Muammer Aksoy ve aralarına karışan diğer güzel bilim ve yazın insanlarıyla birlikte, yeni aydınlanmacı fikirler üretiyor, bitmez sohbetlerde demleniyorlardır…

Sadun Boro, mesela… En güzel kıyılarda, püfür püfür yelken üfürüyordur, sebebini bilmediği kavgalarda, tanımadığı insanlarla biteviye didişmek yerine…

Fikret Otyam, mesela... Memleketinin en güzel insan manzaralarını hala boyamaya devam ediyordur, objektifini ve fırçasını yüreğinden hiç düşürmeden...

Memduh Ün, mesela… Ayşecik gibi çocuk filmlerini dünyamıza kattığı gibi, evrenin minik melekleriyle ne filmler çekiyordur…

Kamer Genç, mesela… Keza, Mustafa Koç… Biz onları çok sevdik…

Hataları olmadı mı? Oldu elbette. Hiç birimiz kusursuz değiliz. Ama gönüllerde bir iz, zihinlerde unutulmayacak anılar ve yerleri asla doldurulamayacak boşluklar bırakıp gittiler…

İşte bu yüzden hep ölümsüzler… Çünkü hiç unutulmayacaklar. Kininin ve dininin davacısı olanlar hariç, paralel bir evrende, Cennetin kapılarında, kendi gibi güzel insanları karşılayacaklar bir gün.