Kader Arapça bir sözcüktür ve kıdr kökünden türemiştir. Etimolojik anlamı “toprak kap” demektir. 

Ortadoğu’da doğan ve yaygınlaşan dinlerde kader bir şekilde yer almıştır. Kuran’da “kadere iman” deyimine yer verilmemiş olsa da “her şeyin bir kaderle yani ölçü ile yaratıldığı” ifadesi birkaç kez kullanılmıştır. 

Mutlak anlamda ise kader “ölçü” demektir. 

Yahudi ve Hıristiyanlardan duyup etkilenen ilk Müslümanlar Hz. Muhammed’e “kader nedir” diye sorduklarında o da “Bilmiyorum!” demiştir. 

Müslümanlar Allah’ın resulüne öyle anlamlar yüklemişler ki onun “bilmiyorum” demesini kabullenememişlerdir. 

Nasıl olur… Allah’ın resulü nasıl bilemez… demişler, tekrar tekrar sormuşlardır. Peygamber de her defasında “bilmiyorum” demiştir. 

Kuran’da ve Peygamberin hadislerinde bulunmayan “kadere İMAN” deyimi Müslümanların kültürel hayatında nasıl bu kadar etkili olabilmiştir? 

Daha da ilginci Peygamberin ölümünden kısa süre sonra da “imanın altı şartı”ndan biri olabilmiştir.  
Allah’a iman, ahirete iman, meleklere iman… Kuran’da yer almış ve Peygamberin sözlerinde de açıklanmışsa “Kadere İMAN” gibi olmayan bir ilke zamanla değişmeyen inanç esasları arasına nasıl girmiştir? 

Şundan emin olabiliriz, bir kavram veya deyim kültüre temel bir kavram olarak girmişse bunun arkasında “siyasal” bir etki olduğunu düşünebiliriz. 

Halkın şikayetlerini gidermek için “kaderde varsa elden bir şey gelmez” diyenler her olumsuz gelişmeyi açıklamaya çalışmışlardır. 

1400 yıl sonra da onlarca ihmalin sonucu iş cinayetleri işleniyorsa, ardından şikayetler de ayyuka çıkıyorsa, geriye tek açıklama modeli kalıyor.

O da “kaderde varsa elden bir şey gelmez” ise öfkeli kalabalıkları susturacak başka bir çözüm yok mu? 

Müslümanların tarihinde yer alan zalim sultanlar o günlerde kadere nasıl sığınmışlar idiyse kader inancı bugün de zalimlerin ilk elden başvurdukları yatıştırıcı gerekçe oluyor. 

Ey Allah’ım, kader planında bizim payımıza düşen bu mu?