Buzun soğuk ama bahar buhusunun inmeye başladığı kaygan yüzüne şöyle yazdı henüz 6 yaşında olan Iowa; “Bu benim kurbağam.” Bunu yazdığı gün 1 Nisan’dı. Ertesi gün, etrafını kalınca kazıdığı buz parçasındaki yazısının kaybolmadığını gördü. İçini tuhaf bir sevinç kapladı. Bu kez, yazısını içine aldığı çerçeveyi iyice kalınlaştırarak, yanına başka bir cümle daha yazdı; “mutlu olmak için sebeplerim var.” Bu yazıyı da dünkü gibi, kalın bir diktörtgen çerçevenin içine hapsederek, evine döndü. O günden sonra, Iowa, her gün, evvela, hem daha önce yazdığı yazıları hem de çerçeveleri kazıyarak, daha belirgin hale getiriyor, sonra da o gün için yeni bir cümle ilave edip, yine, çerçeve içine alıyordu.

Iowa, Nisan ayının ortasına dek, böylece tam 15 çerçevenin içine sığdırdığı, 15 yazı biriktirmişti. Ancak, her geçen gün, yazılarını ve çerçevelerini görünür tutmakta zorlanıyordu. Havanın ısınmasıyla beraber, erimemeleri için, yazılarını daha derin kazıması bile işe yaramamaya başlamıştı. Böylece Iowa, 15 Nisan’dan sonra, her günkü uğrak yeri olarak bellediği buz parçasına artık yazılar yazmamaya karar verdi. Bunun yerine, o güne dek yazdığı, birer cümlelik tüm yazılarını, unutmamak için kafasına kazıyacak, yani ezberleyecekti. Nitekim, düşündüğü gibi yaptı. İşte, Ioawa’nın yazıp ezberledikleri (bunlara Iowa’nın günlükleri de diyebiliriz);

1. Gün; “Bu benim kurbağam.”
2. Gün; “Mutlu olmak için sebeplerim var.”
3. Gün; “Kurbağam yumurtasından yeni çıkmış bir bebek, babam öyle söyledi.”
4. Gün; “Bugün kurbağamın annesini ve kardeşlerini de gördüm, buzun altına saklanmışlar.”
5. Gün; “Kurbağamın yüzlerce küçük kardeşleri var ve onun rengi kardeşlerinden çok farklı bir yeşil.”
6. Gün; “Küçük kurbağamın adını “Hurit” koydum, çünkü o gerçekten çok güzel.”
7. Gün; “Hurit, buzun altındaki su yosunlarını o kadar tatlı yiyorki, imrendim.”
8. Gün; “Hurit’i bugün hiç göremedim, umarım başına kötü bir şey gelmemiştir.”
9. Gün; “Bugün kocaman bir balık, Hurit’in kardeşlerinden birini yedi, çok üzgünüm.”
10. Gün; “Hurit hala ortalıkta yok, onu da bir balık yememiştir diye dua etmeliyim.”
11. Gün; “Bugün Hurit’in ruhuyla konuşarak, ona dua ettim.”
12. Gün; “Hurit’in kardeşlerinin sayısı çok azaldı, sanırım onları da balıklar yedi.”
13. Gün; “Duam tuttu, bir mucize oldu ve Hurit ortaya çıktı.”
14. Gün; “Babam, Hurit yine kaybolabilir demişti, gerçekten de Hurit bugün yine kayboldu.”
15. Gün; “Mutlu olmak için gerçekten sebeplerim var çünkü Hurit rüyama gelip benimle konuştu ve ezberlediğim yazılardaki gibi onu unutmazsam, ertesi yıl aynı buz parçasının altında yine görüneceğini söyledi.”

Amerikan yerlileri, bütün canlıların bir ruhu olduğuna inanır ve bu ruhlarla konuşarak iletişim kurarlar. Onların dua etme şekli aşağı yukarı böyledir. Ben de etrafıma baktığım zaman, modern dünyanın ruhlarımıza ve beyinlerimize işlediği bütün kötücül algılardan kurtulmak için tabiatın tüm güzel canlı oluşlarına dua ediyorum. İnsanlığın yok edici ve katleden bütün eylemlerine karşın, hala büyük bir direnç ve inatla var olma mücadelesi veren tabiatın tüm canlılarına teşekkür ediyorum.

Yeryüzündeki bütün çocuklar da en az Iowa kadar saftırlar. Zihinlerini kirletmemek ve mutlu insanlar yetiştirmek için, tüm çocuklara, Iowa gibi canlıları sevmeyi ve korumayı öğretmeliyiz. Mesela, bizim çocuklarımızın da birer Iowa günlükleri olsun. Duvardaki karıncaya bir isim takan ve onunla konuşan, ağacın dalındaki kuşla şakıyan, mahallenin kedisiyle şakalaşan... Başka türlü, sözümona modern zamanların, adeta başını ters çevirip geri geri giden çağdışı anlayışlarından ve bize Hurit (Amerikan yerli dilinde güzel manasına geliyor) kadar dahi yaşama şansı tanımayacak baskılarından kurtulamayacağız...

Iowa’nın dua etmek için ne mabede, ne seccadeye ihtiyacı var. İhtiyaç duyduğu tek şey, çevresindeki yaşamın ta kendisi, canlıların kıpırdanışları ve insanlık için canlılık kaynağı olmaları... Ben bundan böyle Iowa’nın günlüklerini tutmaya devam edeceğim. Size de tavsiye ederim!