Tarihin babası Herodotos’un yazılarını okuyunca şöyle bir ders çıkarıyorsunuz; hangi çağda yaşanırsa yaşansın ‘’savaşları kazanan ya da kaybeden askerler değil, stratejilerdir’’. Bu nedenle savaş meydanlarında kazanılan bütün zaferler, insanlık açısından büyük bir yenilgidir! Çünkü savaşta ölen gerçek bir insandır. Oysa savaşta kazanılan yenginin karşılığında kazanılmış tek bir insan hayatı yoktur... Asıl zaferler, bir tek insanın burnu dahi kanamadan, karşılıklı anlaşma ve fedakarlıklar üzerine inşa edilmiş üstün stratejik dehaya dayanan galibiyetlerdir...

Bir zafer bir tek insanın ölümü üzerine dahi kuruluyorsa bu; insanlığın medeniyette ilkellik ve barbarlıktan öte pek fazla bir ilerleme kaydedemediğinin de göstergesidir. O nedenle savaş meydanlarında kazanılan zaferlere övgü düzmek, insanlık açısından utanç verici bir durum sayılmalıdır...

Savaşlarda ölenler ister düşman tarafından olsun, ister bizim bulunduğumuz taraftan, birileri ya yetim kalmış ya da kardeşini, oğlunu, torununu veya bir akrabasını kaybetmiş demektir. Bu nedenle ben savaşlarda ölenlerden çok onların geride bıraktıklarına yazıklanırım. Onlardan çok utanırım. Bu dünyadan yok olup gitmek ya da kimsenin beni bulamayacağı bir yere saklanmak isterim...

Savaşların en kötü yanı, halkları birbirine düşman yapmasıdır. Ancak halkları oluşturan bireyler özünde masumdur. Düşmanlık duygusu beslemeye şartlandırıldığınız bir halkı yakından tanıyınca anlarsınız bunu... Düşmanlarınızın da etten ve kemikten hatta duygudan ibaret bir insan yavrusu olduğunu farkedersiniz. Önceleri şaşırırsınız... Meğer onlar da fakir olur, acı çekip kederlenebilirmiş diye geçirirsiniz içinizden... Sonra onların adet ve geleneklerine alışmaya ve sevmeye başlarken bulursunuz kendinizi... Ve bir gün iyice kavrarsınız ki düşman olan halklar değil, halkları biribirine düşman yapan kapitalizmin doymak bilmeyen açgözlüleri ile onların siyasette ve toplumsal aygıtlardaki işbirlikçileridir.

Savaşa karşı olan insanların, başkaları ağıt yakarken söylenen zafer şarkılarını ne dinleyecek arzusu ne de ihtiyacı olabilir. Oysa bütün dünya halklarının, içinden gözyaşı geçmeyen zafer şarkılarını hem söylemeye hem de dinlemeye ne de çok ihtiyacı var...