En sıkıntılı zamanlarda, nerden çıktığı anlaşılmadan gelip, sıkıntınızın beyninizde yankılanan kısmından öte, bir de boğaza yerleşen ve vücudun her milimetresine her an daha fazla sıkıntı ileten, yutkundukça bile geçmeyen topağın varlığının neden olduğu etkidir nefes alamamak.
Evet, nefes alamıyoruz. Nefes alamadığımız içinde tepki veremiyoruz.
Çünkü için yanınca tepki veremez olursun.
Üzülmek gibi değildir nefes alamamak.
Sinirlenmek gibi değildir. Ne küfür ettirebilir, ne de aptal yerine konmanın haykırmasını içerir.
Öylece durusun.
Gözün yuvalarından çıkacak gibi yanar. Bitkin düşersin, yorulursun, için kan ağlar.
Görünmeyen alevlerin yarattığı yangınlar oluşur ciğerinde. Yüreğinize su serpilmesi gerekir*.
Lakin mevsimler kurak geçmiş, su kaynaklarınız tükenmiş ve yüreğinizin her kösesi bilfiil işgal edilmiştir.
Ateş düştüğü yeri yakıyor, kavurup, kül ediyor.
Evet, doğrudur.
Ancak düştüğü yerde şartlar müsaitse, yangının büyüme ihtimali de kaçınılmaz oluyor.
Çok uzağa değil şöyle birkaç aylık geçmişe bakıp yazıyorum bunları…
Hani hep alanlarda haykırılırdı ya…
Susma sustukça sıra sana gelecek…
Görüyorum ki sıra mıra kalmamış ortalıkta…
Birileri tarafından "sus konuşma yoksa sıra sana da gelecek" şeklinde şekil değiştirilmiş.
Evet, Zafer Bayramımızın 90. yılını kutluyoruz.
Kutlarken de ister istemez düşünüyoruz.
Anlı, şanlı, çok kanla kazanılan Mustafa Kemal Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti’nin akıbetini.
Ekonomi? Yaş.
Yoksulluk? Sokaklarda.
Sosyal devlet? Bitik.
Gelir dağılımı adaleti? Yok.
Adalet? Tekel.
Terör? Ortada.
Demokrasi? Trajedi.
İnsan hakları? Sıkıntıda.
Eğitim?
Daha önce de söylediğim gibi 4+4+4 sistemi derhal 5+4+3 taktiğine dönüşmeliydi.
Zira 4 forvetli bir eğitim sisteminin arkada çok boş alan bırakacağını.
Eee ne var elde?
Ver yansın, aynen devam...
30 Ağustos Zafer Bayramınız kutlu olsun…
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
Künye
İletişim
Facebook
Twitter
Google+
RSS
Sitene Ekle
Günün Haberleri