"Kardeşimin vefatının ardından, oturdukları apartmanın önünden ayrılmamaya başladı. O süreçte bir tek bana geliyordu. Bu süreçte onu sahiplenmek isteyen çok kişi oldu ama vermedik. Çünkü o bize kardeşimizin bir hatırası. O nedenle bakımını ben üstlendim. Komşularımız ve mahalle sakinleri de onu seviyor. Kardeşimin vefatının üzerinden 3 yıl geçti ama o, beraber vakit geçirdikleri apartmanın önünden bir an bile olsun ayrılmadı. Zaman zaman apartmanın üst katına bakarak havlar. Belki kardeşimi hatırladığı için böyle bir şey yapıyor. Şeker'i her gördüğümde kardeşimi hatırlıyorum. Artık o bizim evladımız gibi. Ona ömrüm el verdiğince bakmak istiyorum."