1970'lerdeki orijinal seriye uygun olan ilk teknik, en son süper–lazer ışını çıkışına kadar sistemdeki her bir birleştiricinin kusurlarını somutlaştırdı. Daha modern bir yaklaşıma sahip olan ikinci teknikse Ölüm Yıldızı'na daha soyut bir ağ olarak yaklaştı ve özellikle birleştirilmiş veya kritik noktalara yerleştirilmiş merkezleri zayıf bölgeler olarak tanımladı.