Bu cazibeye biz de katıldık ve 3 yıllık Adana, Yüreğir Kaymakamlık görevimiz adeta” göz açıp kapamak” gibi bitiverdi… Hoş bir sada bırakmaktı amacımız… Makam kapımızı ve daha önemlisi gönül kapımızı her zaman halkımıza, Adananın güzel insanına açık tutmaya çalıştık. “Ben Kaymakamla görüşmek istedim ama görüşemedim’’ diyecek bir kişi bile olmaması için gayret ettim. İnsanları “önemli” ve “önemsiz” diye ikiye ayırmadım. Herkesin “önemli” ve aynı oranda önemli olduğuna inandım… Sıradan bir insanın, öbür dünyada “protokolde” bizden önde olabileceğini düşünüp insana sırf insan olduğu için saygı duydum. Empati yapmaya çalıştım, her zaman “ben onun yerinde olsaydım bana nasıl davranılmasını isterdim”, diye kendimi sorgulamaya çalıştım… Çifte standart yapmamaya, makamı ve konumu ne olursa olsun, herkese saygılı olmaya gayret ettim…